Herboren als onze ware ik

Op de eerste dag van het nieuwe jaar, nog steeds vervuld van de warme zegeningen van een intense, liefdevolle en  omarmende zweethutceremonie lees ik volgende woorden. Ik wil ze graag met jullie delen, ze maken me wakker en nodigen me uit om het beste van mezelf te geven.

Ik hoop dat ze dit ook met jou zullen doen.

Geniet ervan!
In liefde,
Griet.

“Ik geloof in een meedogende God, die slechts een plotse relevatie, een snel gebed, één enkel, oprecht en nederig verlangen het juiste te doen door lief te hebben, nodig heeft om hem te inspireren in te grijpen in het onverantwoorde drama van een roekeloze mensheid.

Wanneer je niet omkijkt en ook niet vooruit, maar diep naar binnen, zie je een licht dat groter is dan de duisternis van de wereld, een hoop die elk begrip overstijgt en een liefde die groter is dan haat.

En wie dat licht ziet volgt het, door het geboortekanaal, naar de wedergeboorte van de mensheid. De barensweeën duren lang en zijn in sommige opzichten weliswaar zwaar maar we worden herboren als ons ware ik. En we zullen nooit, nooit meer genoegen nemen met minder dan wie we werkelijk zijn.

Laat de liefde zegevieren.”

uit: “De leeftijd der wonderen”  – Marianne Williamson

>> Reacties kan je hieronder posten.
>> Voor de Blog-Nieuwsbrief kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven. Zo blijf je via mail onmiddellijk op de hoogte telkens wanneer er een nieuw artikel op de Anam Cara Blog verschijnt.
>> Voor de maandelijkse Anam Cara – Nieuwsbrief kan je inschrijven op de Nieuwsbrief-pagina. Deze Nieuwsbrief geeft een ruim overzicht van onze aktiviteiten, projecten en artikels.

Comments

  1. Dank voor deze mooie woorden!

  2. Die laatste 2 zinnen weergalmen in mijn binnenste als een echo in de bergen.
    Het blijkt zo goed als onmogelijk te zijn om te stoppen met onderweg zijn naar je ware zelf, vanaf het ogenblik dat het zaadje van licht in je hart wordt geplant (en jullie zijn waarachtig zeer kundige begeleiders van het planten ; )). Ook al doet dit soms pijn, zoals elke geboorte een zekere pijn met zich meebrengt, is dit niets in vergelijking met de innerlijke vrijheid die zich vormt.
    En net als de pijn bijna te erg wordt, en mijn hart als een open wond aanvoelt, bij het aanzien en voelen van de tranen op de gezichtjes van Sterre en Farah, omdat ze elke week mama of papa moeten loslaten, dan is daar de Grote Moeder in wiens schoot alles tot rust komt en waar de pijn wordt omgezet in kracht. De zweethut heelt, telkens weer.
    dankjewel om die ervaring elke keer weer mogelijk te maken.
    kristina

Speak Your Mind

*