Dat het leven soms bewogen kan zijn had ik al een hele tijd geleden begrepen. Soms hoop ik stilletjes dat wanneer er weer iets nieuws zich aandient dit ook het laatste mag zijn…..niets is natuurlijk minder waar.
Ondertussen weet ik wel dat alles voorbij gaat, ook deze momenten, en dat ze een zegening zijn voor het leven..
Mijn aanzet tot dit schrijven is de nieuwe stap die mijn oudste dochter zet in haar leven. Zondag verlaat zij het ouderlijk huis hier bij ons om haar eigen leventje te gaan leiden. Ik heb veel bewondering voor wat ze doet en ben ondertussen dankbaar voor wat het mij brengt in mijn leven.
Ik herinner me nog het moment dat ze me het nieuws vertelde. Ik zag twijfel in haar ogen en voelde ook haar angst om haar boodschap over te brengen. Op dat moment voelde ik van alles door me heen bewegen….verdriet, kwaadheid, afwijzing, angst….. Ik heb een paar dagen rondgelopen met een grote krop in mijn keel, met het gevoel dat ik als moeder zoveel was vergeten te doen voor haar, dat ik nog zoveel tijd nodig had om zoveel dingen samen te leren, te bespreken, te vertellen, te luisteren naar haar verhalen. Ik zag mijn gezin letterlijk uit elkaar vallen.
Als reactie begon ik extra lekker te koken, stelde haar voor om samen naar de film te gaan, of misschien moesten we toch maar samen uit eten gaan….Sarah keek me telkens heel verwonderd aan en had voor al die dingen nu geen tijd. Daar stond ik dan, uit het lood geslagen, het noorden kwijt en zoveel spijt om al mijn tekorten.
Na enkele dagen realiseerde ik mij hoe belangrijk het is om werkelijk samen te zijn. Om deze momenten te koesteren. Om werkelijk naar mijn kinderen te kijken en te luisteren. En dat wil niet zeggen dat ik dat voordien niet deed maar ik beleef deze momenten veel intenser. Ik kan verwonderd luisteren naar hun woordenwisselingen, glimlachen wanneer ze samen verhalen vertellen die zo ver van mijn eigen leefwereld staan, en voel me zo gezegend en rijk met hun aanwezigheid in mijn leven.
Ik koop poetsgerief, handdoeken, spaar elke dag een briefje in haar spaarpot,koop haar favoriete pot choco (3 potten :-)) en dat doet me deugd. Alsof ik haar dit als laatste toch nog wil meegeven, zo nog even wil laten voelen dat ik zoveel van haar hou.
Ik voel dat onze relatie nu groeit naar vriendschap en dat ik een zorg achter me mag laten.
Ik ben dankbaar voor alle wijze woorden van alle vrouwen die dit reeds meemaakten.
Ik ben dankbaar voor het kaarsje dat zondag voor Sarah en mezelf brandt.
Ik ben dankbaar voor mijn mooie dochter.
Ik ben dankbaar voor het samen zijn, en daarmee bedoel ik niet alleen het gezin waarin ik leef maar voor het samenzijn op elk moment in mijn leven. Of dat nu is met mensen, met de natuur, met onze dieren,… Ik voel me zo gezegend.
Ondertussen voel de krop in mijn keel en voel hoe ik bang ben voor het afscheid. Iets wat in mijn leven altijd al moeilijk is geweest. Ik heb geleerd die krop om te ruilen voor een potje tranen, dat is gewoon veel gemakkelijker.
Ik voel dat het allemaal gaat over vertrouwen en overgave, en ik ga er helemaal voor.
Ik wil alle vaders en moeders zegenen in dit leven, dat ze allemaal hun weg in liefde mogen bewandelen. Ik zegen mezelf in mijn moederschap, ik zegen alle mooie momenten en alle momenten waarvan ik het gevoel heb dat ik tekort heb geschoten. Zegenen doet deugd, maakt zacht, geeft een nieuwe impuls, schept nieuwe mogelijkheden.
Ik vertel steeds aan mijn Reiki-studenten dat het goed is om hun handen te leggen wanneer het moeilijk is. Ik ben zo dankbaar voor dit pad, voor deze fijne en koesterend energie.
Ik vermoed dat ik deze dagen nog veel mijn handen zal leggen en zal vragen dat Reiki bij me wil zijn om me te ondersteunen. Het maakt me zacht en ook weer sterk en geeft me een enorm gevoel van verbonden zijn, vertrouwen en dankbaarheid.
De laatste dagen denk ik vaak terug aan het moment dat ik mijn thuis achter me liet. Sereniteit was ver zoek, ik pakte in terwijl mijn ouders op vakantie waren omdat ik toen niet de woorden vond om hen te vertellen dat het tijd was voor mij om op mijn eigen benen te staan. Dit moet niet gemakkelijk geweest zijn voor hen, maar ik ben nog steeds dankbaar dat mijn moeder de eerste stap zette naar een nieuwe vorm van ontmoeting. Ik begrijp nu mijn vader en moeder veel beter en heb veel respect voor wat zij in dit leven voor me gedaan hebben.
Ik begrijp nu ook dat ouders het beste voor hebben met hun kinderen, op hun manier, vanuit wat zij leerden in dit leven, met hun pijn en hun vreugde. En misschien ervaarden we dit als kind soms als verkeerd of tekort, dan zijn dit de wonden waar we nu mee aan de slag kunnen om te genezen.
Vroeger dacht ik dat kinderen een beperking in vrijheid waren, nu weet ik dat zij een poort zijn naar innerlijke vrijheid, een spiegel die leidt tot groei wanneer we bereid zijn erin te kijken. Zij tonen ons de weg naar onze pijnen en leiden ons zo naar de mogelijkheid tot genezing. Zij leren ons over onvoorwaardelijke liefde in de ruimste zin van het woord.
Ik ben eindeloos dankbaar voor deze mooie weg.
In liefde,
Griet.
Je kan je reactie hieronder posten.
Als je op de hoogte wil blijven van onze Blog Artikels kan je je inschrijven rechtsbovenaan deze pagina.
Hey Griet
Met veel bewondering lees ik hoe je je liefde voor je kinderen en hier ook speciaal voor Sarah neerschrijft. Het omgaan met haar vertrek is niet gemakkelijk.. Nu het uiteindelijk gebeurd, is je verdriet bijna voelbaar in de woorden die je schrijft
Wat je neerschrijft lijkt me een heel mooi cadeau voor haar, misschien niet voor direct maar ik denk op momenten dat ze het moeilijk heeft en die momenten hebben we allemaal, dat het mooi is om dit te lezen/ te weten/ te voelen hoe hard jij je best heb gedaan, vanuit die liefde voor haar, voor je gezin en hoe moeilijk het voor jou is om haar haar eigen weg te laten gaan….
Misschien heeft het te maken met jouw herinneringen aan thuis, waarom jij wou weggaan en je gevoel naar je ouders, want met wat jij schrijft heb ik minder voeling.
Ik heb wel het gevoel dat Sarah een andere basis heeft meegekregen.
Maak je geen zorgen Griet, we hebben allemaal onze lessen te leren en zelfstandig zijn is er één van en nog een belangrijke ook. Althans volgens mij is het een basispunt om een sterke relatie op uit te bouwen. Alleen op jezelf zijn , weten, voelen wat het beste voor jezelf is, zonder invloed van anderen om je heen.
Daarvoor zou volgens mij iedereen een jaartje alleen moeten gaan wonen om dit echt te kunnen voelen om te kunnen zien en ondervinden wat het inhoud om voor jezelf te zorgen en zo ook leren om dankbaar te zijn voor elkeen die ons hierbij helpt…en dankbaar zijn voor de kleine dingetjes in ons leven, brengt diepe vreugde, niet?
Zij heeft een enorme toffe mama, en een vriendschapsrelatie met je dochter: WAW!
Mooi wat zij doet, wat zij beslist op haar leeftijd en aan jou zal ze zeker veel steun blijven hebben.
Aan jullie allebei, heel veel succes met de nieuwe levenslessen!
Ook aan jou Griet…
Met liefde
Christina
goedenavond Griet,
enkele dagjes verder in het gemijmer en gevoel…
maar de beste basis om in het leven sterk te staan is toch wel de basis van de kinderjaren.
Als ik je zag omgaan met je kinderen (en ik ken je nog niet zo lang) en de wijze waarop je over hen praat, dan heb jij toch die sterke warme nest gegeven, een gevoel dat iemand steeds bij zich draagt en waar je op elk moment naar toe kan reizen.
En ja, het is even afscheid nemen van de nabijheid van je kind, maar nooit van je kind. En zoals zij kan teruggaan naar het plaatsje in haarzelf , in haar geborgen nest, zo zal jij dat ook steeds kunnen.
Het gevoel van gebondenheid verlies je niet als je het trouw blijft. Zij zal je altijd nodig hebben, bewust of onbewust, dit is familie, dit is kind en moeder.
Ik stuur je veel warmte voor jou en sarah, zij draagt jouw warmte weer verder over de wereld, toch mooi niet ?
marina
Lieve Griet,
Wat mooi om te lezen wat ik al wist, dat je een geweldige vrouw bent die geeft en geeft zonder terug te vragen… en nu zelfs bang is dat ze nog niet genoeg gegeven heeft…
Maar niets is verdwenen, beëindigd, alleen is er een knop aan de boom opengebarsten en zien we een jonge scheut tevoorschijn komen. Blijven we hangen aan de pijn van het openscheuren van de knop of kijken we vol verwachting en verwondering naar de nieuwe scheut en hoe die zich zal ontwikkelen? Eigenlijk kan je ook heel nieuwsgierig zijn naar hoe Sarah het doet en hoe ze haar leven vorm gaat geven, terwijl jij altijd klaar blijft staan om haar te steunen en goede raad te geven.
Het is echt niet mogelijk nog gauw alle goeie raad die je meent vergeten te zijn nu allemaal ineens mee te geven. In deze nieuwe fase van het leven is er nood aan andere raad door alle nieuwe uitdagingen waarvoor Sarah komt te staan. Dus telkens Sarah terug thuis komt kan je gewoon liefde, aandacht en jouw goede raad blijven geven. Of gewoon genieten van mekaars aanwezigheid en in alle blijheid je afvragen waarover je je op voorhand toch zo druk hebt gemaakt…
Laat de dag komen dat vreugde het verdriet overstijgt, de vreugde voor al het mooie en nieuwe dat zicht ontwikkelt en dat je dit elke dag mag ervaren zodat jij, lieve Griet, weer overloopt van innerlijke vrede en geluk…
Veel liefs en een warme knuf 😉
Laurent