“Na negen jaar verscheen mijn grote liefde en we stonden versteld van de komst van een man in ons midden. Als een vreemde eend in de bijt vond hij zijn weg en hij was moedig en bleef. En begreep dat dit huis verbonden was met vrouwelijke schoonheid en kracht, en daarom schonk hij ons de vijfde vrouw in huis. Een prachtige dochter met helderblauwe ogen.”

Na de geboorte van mijn derde dochter veranderde er veel, alsof zij de voorbode was van het nieuwe leven dat zich aankondigde. Het pad met hun vader eindigde en ik werd een alleenstaande moeder met drie kleine meisjes.

Ik ervaarde het leven als zeer intens maar de zorg voor mijn kinderen hield me met mijn voeten verbonden met de aarde en dwong me om steeds opnieuw in rechte lijn te komen met het leven.

De tijd die ik samen met mijn kinderen beleefde kende ups en downs. Ik herinner me hoe we mekaar aanmoedigden om zo hoog mogelijk uit de zetels te springen, luidkeels meezingend met Andrea Bocelli zijn Conte Partiro. We doken als dolfijnen in het zelf gegraven zwembad, bouwden kampen met nieuwjaar waar we de nacht in doorbrachten, sliepen samen in één bed als het te koud was,…. gaven troost waar nood was, brachten ontbijt op bed, wandelden zo snel als we maar konden op ons afgelegen weggetje om de pijn die we soms voelden bij elke stap achter ons te laten.

Er waren van die dagen dat ik te ziek was om te zorgen, en dan waren het mijn meisjes die de zorg op zich namen. Ik smelt weg bij deze herinneringen, ze maken me blij en droevig. Ik had zo graag zoveel meer willen schenken…

Een vrouwenhuis waren we, dat zijn eb en vloed beleefde en bewoog zoals de golven van de zee dat kunnen.

Na negen jaar verscheen mijn grote liefde en we stonden versteld van de komst van een man in ons midden. Als een vreemde eend in de bijt vond hij zijn weg en hij was moedig en bleef. En begreep dat dit huis verbonden was met vrouwelijke schoonheid en kracht, en daarom schonk hij ons de vijfde vrouw in huis. Een prachtige dochter met helderblauwe ogen.

En weer veranderde het leven en we leerden over het openen voor de man in ons leven. Een zoektocht met vele paden en gaandeweg ontstond er steeds meer begrip en dankbaarheid en omarming voor het mooie samenzijn. Het zusterschap omarmde de broeder en wat ontstond was ware liefde.
En het pad kronkelde verder…..

Wanneer het mysterie van het leven door ons werkt, ontstaat er een ruimte waarin begrip zich kan nestelen en het nieuwe kan geboren worden. De vereniging van het mannelijke en het vrouwelijke is een noodzaak. Wat rechtlijnig is heeft vloeibaarheid nodig om te kunnen groeien. Werelden kunnen samen komen als er openheid is om te omarmen.

In mijn leven was het samen zijn met mijn meisjes een pad dat me opende voor het zusterschap. Ik herbeleefde en heelde mijn kindertijd van meisje tot jonge vrouw doorheen het samenzijn met mijn mooie dochters. De komst van de man in mijn leven daagde me uit om de deur van het zusterschap te openen en voorbij de oude wonden te kijken en de vereniging van het mannelijke te integreren.

Het samenzijn met vrouwen is een kostbare schat die dient gekoesterd te worden. Vrouwen dragen de blauwdruk van het leven in zich. Elk van ons is verbonden met de hartslag van de aarde. Zoals de aarde voeding is voor elk nieuw leven dat zich door haar ruwe korst wringt, zo is de vrouw dat ook. Zij schenkt het leven en kent het proces van creatie.
Het goddelijke vrouwelijke is geen tegenpool van het mannelijke. In haar mysterie is alles omvat. Het is tijd om dit terug te integreren.

Mijn jarenlange werk met vrouwen vond zijn oorsprong door het werken met honderden vrouwen in mijn healingspraktijk en de vele lessen met leraren in binnen en buitenland rond de integratie van de godin. Het leven zorgde ervoor dat ik genoeg uitdagingen kreeg om dit werk te integreren. Dit gaf geboorte aan de impuls om krachtige vrouwencirkels te ontwikkelen, waarin elke vrouw deze stap in zichzelf kan zetten en er in groeien.

Zo vormde zich de vrouwenworkshop “Soul Remembrance”, de vrouwenzweethutten en de training voor vrouwen: “Holy Marriage”. Wanneer vreugde, vergeving, kracht en verbondenheid worden samengebracht is er de perfecte opening om ruimte te geven aan het integreren van het mysterie van de vrouwelijke scheppingskracht.

Het leven nodigt je uit om samen te brengen wat niet verenigbaar lijkt. Open je voor dit gebeuren, het draagt het wonder van de Nieuwe tijd in zich.

In liefde verbonden,
Griet.

Ken je dat gevoel waarin vele mogelijke scenario’s als een storm waar geen einde aan komt door je hoofd razen omdat je een beslissing moet nemen waar je niet uit geraakt? Elke mogelijke keuze draagt een ander verhaal in zich en hoe je ook probeert één rechte lijn te vinden, het pad lijkt ondoorgrondelijk…

Drie van de huizen waar ik ooit woonde werden met de grond gelijk gemaakt omwille van verschillende oorzaken. Een storm, en 2 onteigeningen daagden me uit tot het nemen van snelle en toch wel belangrijke beslissingen in mijn leven. De storm had de grootste impact, waarshijnlijk omdat het de eerste confrontatie was met het verliezen van een thuis, maar tevens dacht ik dat de oorlog was uitgebroken en het einde van de wereld nabij was, zo ging de natuur te keer. In nog geen 30 minuten was ik dakloos, kregen we van de brandweer 24 uur de tijd om alles weg te halen wat nog bruikbaar was en vroeg ik me af waar we die nacht zouden slapen.

Ik herinner me hoe ik surfte tussen het niet begrijpen van wat er gebeurd was, de mogelijke oplossingen die door instanties werden aangeboden, de vriendschappen die zich toonden om te helpen het huis leeg te halen en weer ergens te installeren. Want wat doe je in godsnaam met een ganse inboedel waar geen nieuwe plek voor is. En hoe ik hierover ook nadenk, dat laatste kan ik me niet meer herinneren. De tussenfase tussen het oude huis en het nieuwe is een blanco pagina.

Een wonderlijk pad kan ik nu wel zeggen… met een grote glimlach. Het leven heeft me nooit in de steek gelaten, dat is wat ik destijds alvast leerde. Het koppelde me los van materie en ik ervaarde een enorme rust die over me kwam en die ik steeds in moeilijke momenten terug kan opzoeken.

En toch is het nemen van beslissingen altijd een uitdaging voor me geweest. Het was in die momenten waar ik niet kon nadenken maar gewoon uitvoerde dat ik mijn gevoel feilloos kon volgen en lijnrechte beslissingen nam. Mijn focus was bij een goede thuis een fijne plek, er was geen tijd voor zovele andere gedachten.

Maar aan het nemen van beslissingen kan gewerkt worden. Een sterk en goed zelfbeeld, een gezonde eigenwaarde en vertrouwen zijn goede steunpilaren om verder op te bouwen. De geest duwt ons als mens naar voren om uit te voeren, te creëren, te integreren. En we maken allemaal die tijden mee waarin we die besluitloze gevoelens van tijd tot tijd ervaren: blijf ik of ga ik, kies ik voor mijn vertrouwde job of durf ik in het onbekende stappen, beslis ik om een dure reis te maken, of niet, blijf ik in een relatie of kies ik om alleen verder te wandelen… gedachten die je brengen in verhalen die niet bestaande zijn maar voeding vinden in een angstige, twijfelende geest.

Maar niet beslissen is de dood van de ziel!

Vele mensen hebben een visioen van hun leven maar omdat ze niet weten hoe ze dat in de wereld moeten brengen laten ze hun visioen varen. Of er wordt gekozen voor een uitgedokterd en veilig plan, wel overwogen, bepaald en ingekapseld… Het visioen laten ze varen, het plan komt op de voorgrond. Maar wat ze verliezen is inspiratie want zulk een plan heeft geen ruimte voor wonderlijke groei, verbazingwekkende ontvouwingen, fantastische oplossingen…

Een visioen heeft een beeld, je ziet jezelf stralend wandelen in het nieuwe, je voelt de gelukzaligheid en de juistheid van de ervaring en dat moment, het is een droom die je inkadert en daarin ligt je keuze omsloten. En vanuit die keuze neem je de beslissing. Je blijft bij het enthousiasme van dat moment en dat is wat je voeding geeft. Je weigert je zorgen te maken over hoe het zal gebeuren en blijft verbonden met de magie van het leven.

Een ticket voor een reis boek je vooraf, en wanneer de beslissing gemaakt is zal je wel uitzoeken hoe je het nodige geld zal verzamelen. Wanneer angst je wegwijzer is, dan leg je het lot in verkeerde handen. Dat laat je achterwege en je zorgt dat je groeit naar een dieper vertrouwen in de kracht van je beslissing.

En het gekke is dat eens de beslissing gemaakt is, het lijkt alsof het universum zich opent en alles in het werk stelt om ondersteunend te zijn aan je nieuwe pad dat gewandelt wordt….zodat het resultaat zichtbaar kan worden.
Het leven is kort, en je hebt het potentieel om alles te doen waar je voor kiest en om dat goed te doen. Neem tijd om te bidden, mediteer, onderzoek, vis uit, ga wandelen in de natuur …..en neem dan je beslissing. De universele energieën zullen onmiddellijk je beslissing ondersteunen en deuren zullen succesvol open gaan als bij magie!!!

Je bent de som van je gedachten. Door je vandaag op dit moment je hiervan bewust te zijn, kies je om een schitterende dag te beleven. Maak je geen zorgen over wat juist of fout was maar verbind je met het visioen waarvoor jij nu kiest. Open je voor de magie die door jou wil werken!
Hartegroet,
Griet.

Ik hou ervan om me terug te trekken in onze yurt, het vuur aan te maken, kaarsjes aan te steken en me te laten omringen met mooie, zachte en inspirerende muziek.
Het zijn die momenten waarin ik even de drukte van het leven achter me laat en voor mezelf zorg en me onderdompel in mijn grote verlangen naar romantiek en verbondenheid.

Zoals ik vroeger dacht dat dit alleen te beleven viel met een partner die kon begrijpen wat er in me omging, heb ik geleerd dat deze momenten zeer waardevol kunnen zijn als je de verbinding eert met die prachtige ziel die je bent. Een bijzondere relatie die tot hiertoe nog niet zoveel namen draagt, maar waar velen naar op zoek zijn.

Zittende in mijn warme omhullende cocon komt de vraag naar boven wat de ware aard is van een liefdevolle relatie.

Ik ga ten rade bij één van mijn gidsen die me steeds bij staat wanneer ik voel dat dergelijke hersenspinsels op de voorgrond komen en vraag haar om me de weg te tonen doorheen dit kluwen van vele mogelijkheden.
Haar antwoord is verbluffend en wil ik graag met je delen. Zij spreekt tot mij…

“Relaties gaan niet over begrijpen en ontvangen of dichter bij mekaar komen, verbinden en openen, om de eenvoudige rede dat dit er al is. Het zijn echter uitnodigen om door te groeien naar een dieper geloof in – en zorg voor jezelf zodat je steeds opnieuw je hart kan openen.”

Zij neemt een spiegel en als ik erin kijk zie ik een groot hart van goud dat ik herken als het mijne. Ik pink een traan weg van ontroering en breng mijn aandacht verwachtingsvol terug bij haar.

Ik vraag haar wat ik kan doen om me meer te verbinden met dit gouden hart?

Mijn wijze gids zwaait met haar arm en zo opent ze als het ware een beeld van een prachtig geurende bloementuin. Ik zie mezelf wandelen tussen de geurende bloemen met een grote rieten mand in mijn armen. Eén voor één pluk ik de rijpe vruchten van de bomen, wandel naar mijn geliefde en schenk ze aan hem.

“Dit is het grootste geschenk dat je in een relatie kan geven”, spreekt zij, “het zijn de vruchten van wat je geleerd hebt in het leven, telkens opnieuw, en zij dragen de kracht van de liefde in zich. Elk leren omvat kracht, moed, vertrouwen en overgave en leidt uiteindelijk naar dat punt waar je bereid bent om voorbij de storm je hart terug te openen en liefde toe te laten.
Er is geen enkele vorm in materie die ooit de waarde heeft van deze kostbare vruchten… ze zijn onbetaalbaar.”

Haar woorden maken me stil en ik hoor het vuur in onze kachel op de achtergrond knetteren, alsof het nog meer kracht wil geven aan wat er gedeeld wordt.

In die stilte begrijp ik de uitdaging van het steeds verder groeien, telkens opnieuw ruimte vinden om weer te keren naar dat punt waar liefde zich toont. Soms zo ver verwijdert, maar in wezen altijd verbonden in het diepst van ons hart. Ik begrijp dat er niets valt te schenken als het niet zelf wordt gedragen. Hoe kan ik ooit liefde schenken als ik de liefde voor mezelf niet kan omarmen?

Ik leg een blok hout op het vuur en vraag me af wat er nodig is om daarin dichter bij mezelf te komen. Om die kostbare parel die we allemaal zijn te kunnen omarmen en koesteren als een grote schat.

Ik nodig je uit om op zoek te gaan naar jouw pad, jouw wijze om die grote liefde te ervaren, zodat het tekort dat je soms kan voelen niet de grote barriëre hoeft te zijn om, als je geliefde voor je staat, je armen te kunnen openen en samen te zijn in dat mooie gouden hart.

Het pad is open, je hoeft alleen maar te wandelen.

In liefde verbonden,
Griet.