Lieve vrienden,
De tijd vliegt! Zoals elke maandag hebben we hier een artikel voor de deelnemers van de Sjamanistische workshop “Familie van Licht“. Weer delen we hier met jou enkele vragen om over te reflecteren en je op deze manier uit te nodigen je dieper te verbinden met de intentie en kracht van deze workshop.
(Indien je graag deelneemt aan deze Sjamanistiche Vierdaagse maar nog niet op de hoogte bent van onze Give-Away, waarin we elke deelnemer die dat wenst 25 euro schenken, ontvangen, dan kan je hier meer lezen…)
Het feit dat je deelneemt aan deze workshop (of eender welke andere aktiviteit die gericht is op je persoonlijke groei), getuigt van een diep geloof in je eigen evolutie en de evolutie van de mensheid. Dit is onlosmakelijk verbonden met je eigen innerlijke wijsheid en de waarheid van je ziel.
Daarom nodigen we je uit over de volgende vraag te reflecteren en je te verbinden met de kracht die deze brengt. Zoals steeds kan je je woorden te delen via je reactie…
1 Wat is jouw visioen van het leven op aarde en de mensheid?
2 Tot wat zullen wij volgens jouw innerlijk weten als mensheid uitgroeien en wat is jouw bijdrage daarin?
We kijken uit naar je reactie!
Warme groet
Griet en Roel
Beste Roel,
ik was blij verrast deze vraag/ bedenking te lezen. Het is iets wat mij sinds een jaar behoorlijk bezighoudt en waarmee ik bewust aan de slag wil gaan.
Het gebeuren van 13/08/07 heeft niet alleen mijn wereld op zijn kop gezet maar ook mijn “zijn”, mijn denken.
Op zoek naar rust en inzicht kwam ik oog in oog te staan met de realiteit van onze huidige maatschappij. Door rond te trekken ben ik gaan inzien dat we nog voor de helft niet beseffen van wat er werkelijk gaande is op wereldvlak. Ik heb het geluk gehad intens te kunnen proeven van nog diep christelijk- en Islamitisch geloof, ongeloof en ketterij, helaas heb ik niet kunnen proeven van nog andere religies, tenminste toch niet ter plaatse in zijn puren vorm.
Anderzijds ben ik blij dat ik mijn avontuur in gezelschap van een extremistische bende mocht overleven. Dat ik de keerzijde van de medaille te zien kreeg van ons maatschappelijk, politiek systeem en ons mediagebeuren. Zeer teleurstellend, onmenselijk en hard maar ozo leerrijk.
Ik hoop op een paradigma of neen, ik geloof in een paradigma. Ik voel dat al maandenlang in mezelf groeien, ik word als het ware aangetrokken tot iets waarvan ik het bestaan nog niet eens realiseer. Ik hoop dat elke stap die ik zet op mijn spirituele pad mij dichter bij dit gevoel zal brengen.
Ik ben van 1 ding overtuigd, en dat is mijn verlangen om deel te nemen aan het grotere geheel, ik wens mijn steentje bijdragen aan, aan wat? AAN WAT? Zal ik hopelijk ooit helder krijgen als de mist rondom mijn plaatje is verdwenen, als mijn beperkingen omgezet worden in potentieel en creativiteit….. het stemt alvast tot nadenken, waarvoor dank!
Dag Roel,
Diepzinnige vragen laten mij niet onberoerd!
Deze vragen kan je in vele lagen beantwoorden.
Zoals aan de oppervlakte mensen gauw dingen noemen als vrede, liefde, milieu enz…
Maar ik zet graag de mensenbril af, op zoek naar essentie.
En op die zoektocht naar maximaal bewustzijn van ‘de essentie’ moet ik bril na bril afzetten en uiteindelijk het leven als mens zelf loslaten…
Dan pas kan ik het antwoord voelen als het ritme tussen aarde en bewustzijn, als materie die vanuit de oerknal allerlei levensvormen aanneemt, van simpele atomen, stenen, planten, dieren, mensen, allemaal dezelfde energie die als een ritme trilt.
Zo zie ik het leven als iemand die op een trampoline springt om na elke sprong een klein beetje hoger te springen en om meer inzicht, overzicht, een ruimer bewustzijn te hebben en de grootsheid van de schepping te mogen overzien. Maar om dit te bereiken moet hij telkens weer neerdalen en maximaal in contact komen met de materie, de trampoline, de pijn, de frustratie, de angsten, het verdriet, de koude, de hardheid en zwaarte van de materie zelf, de oervorm van de atomen, het begin van de schepping, het overleven, het ademen… om vervolgens vanop het vel van de trampoline weer een stukje hoger te springen, de vreugde, de bevrijding, de ruimte en de immensheid in een hoger bewustzijn te ervaren.
Niemand daalt graag terug neer, maar om te groeien en hoger te springen is dit de enige mogelijkheid, want de totaliteit is net de hele sprong van het diepste dal naar de hoogste hoogte en omgekeerd. Wanneer we alleen in de hoogste hoogte willen blijven zweven of rondploeteren in de diepe modder van de materie en zelfzucht, dan missen we het geheel, de hartslag die we zelf zijn, ons hele wezen dat net als elke levensvorm of materievorm als een drumstick is die op en neer springt op de trampoline van het universum, het vel dat de scheidingslijn is tussen de zichtbare en onzichtbare wereld, de materie en het niet materiele…
Wanneer we het leven zo kunnen ervaren is de eigen trilling die we uitsturen als een unieke veelkleurige mandela die als een schitterend licht uitdijt in het universum en daarbuiten, en dan bestaat het universum uit oneindig vele mandela’s die ons eindeloos kunnen beroeren en inspireren…
Dan begrijpen en aanvaarden we dat alles zijn plaats heeft en niets buitengesloten kan worden. Dat liefde niet kiest en we liefde kunnen schenken aan ons hele wezen en al de rest in het universum. Zelfs de mandela’s van Marc Dutroux of Sadam Hoessein kunnen niet van het firmament gewist worden, en ook de liefde die we uitsturen ontsnapt hen niet…
Waar de mensheid naartoe gaat?
Hoe hoger we springen, hoe harder we neerkomen.
Des te intenser ons contact met moeder aarde en de onvoorwaardelijke liefde die alles in het universum voedt, hoe hoger en ruimer ons bewustzijn kan openbloeien en hoe meer pijn en verdriet we kunnen begrijpen telkens we weer neerdalen en in contact komen met onze donkerste zijde. Een groter bewustzijn bereidt ons voor op een grotere pijn en een groter verdriet… (denk aan alles wat we geleerd hebben: pas wanneer we bewust worden van ‘armoede’ kunnen we onder armoede lijden; pas wanneer we geleerd hebben dat iets ons ‘eigendom’ kan zijn kunnen we onder het verlies van iets lijden) Dus het nieuwe bewustzijn zal leiden tot een nieuwe pijn die we moeten overwinnen door ze los te laten… en leegte toe te laten die gevuld kan worden met…licht. Een ruimer bewustzijn is als een grotere lege donkere ruimte waarin licht kan schijnen. Het is de angst voor de duisternis waardoor we de lege ruimte steeds gevuld willen houden met ideeën, ‘zekerheden’, angsten, haat, afkeer, enz. maar waardoor er geen plaats is voor zuiver ‘licht’.
De rimpels op het water kunnen niet verschijnen als er geen water is. Zo ook kan het licht niet schijnen zonder duisternis. Wanneer we geen rommel achterlaten hoeven we geen angst te hebben om te struikelen in het donker en kan de duisternis een verademing, een bevrijding zijn, de open ruimte waar het licht ongehinderd kan schijnen…
Met veel liefde en vriendschap,
Laurent
Dit is wat ik zie:
een extatisch grote cirkel van mensen die stralen vol liefde, licht, vreugde, gezondheid, vriendschap, warmte, overvloed, …
Elk moment tracht ik hiertoe mijn steentje bij te dragen door hier en nu bewust te leven, door liefde te stralen en te zijn, door steeds mezelf te zijn, door aanvaarding van pijn van gezondheid, door de dans van het leven te dansen! Joepie-ya- hei!