Archives for januari 2021

Wanneer ik ’s ochtends door het raam kijk en de roodborstjes en meesjes zie eten van de zelfgemaakte notenstrengen en de duif die ons dagelijks komt groeten door te landen op een hoge tak in de boom, dan word ik herinnerd aan iets anders dan wat de buitenwereld me nu reflecteert.

Ik word herinnerd aan een wereld vol verwondering, een wereld van magie. Die werelden die door fotografen zo precies worden bestudeerd om werkelijk weer te geven en die waarschijnlijk het kunstenaarshart van onder andere Monet zo heeft beroerd.

Wanneer ik wandel door de heide en de ochtenddauw tekent kristallen op de tere randen van bladeren en struiken en boom, dan word ik geraakt diep van binnen door wat ik geloof dat de essentie is van schoonheid en van al wat leeft. En ik voel dat tere smelten zoals de streling van een liefdeshand of de zachte, wonderlijke glimlach van een klein en onschuldig kind.

Ik heb de eerste bloemenzaden reeds besteld en mijn handen jeuken om terug te keren tot het planten van zaad in onze o zo kostbare moeder planeet.
We hebben een keuze in deze onbekende en onvoorspelbare tijden. We kunnen verdwalen in de drama’s en angst of we kunnen terugkeren naar wat zo diep in ons leeft. Verhalen die verbonden zijn met de magie van het leven, met ons menszijn in zijn meest ware vorm. Met de waarden die werkelijk bij ons horen zoals liefde, zorgzaamheid en samenzijn met al wat leeft. En in gemeenschap verbonden.

Er is een kracht in ieder van ons die roept om die verbinding te blijven eren en naar boven te halen. Dat wat werkelijk waardevol is en essentie in zich draagt. Datgene dat ons steeds opnieuw herinnert aan dat we levend zijn en verbonden, en niet alleen in lichaam maar ook in de geest.

Het is onze taak om deze kostbaarheden door te geven aan een kinderhand, zodat ook zij blijven herinneren en beleven, dat wat werkelijk waarde heeft en op hun beurt kunnen doorgeven aan de volgende generaties, zij die na hen leeft…

Laat ons ons vandaag verbinden met het werkelijk verhaal van ons menszijn!

Laat ons herinneren….

In verbondenheid,
Griet.

Woorden zijn pure creatiekracht. Ze kunnen vernietigen en helen. Eén van mijn leraars zei ooit dat goede sjamanen vaak meesters zijn met woorden.

Ik had het grote geluk om op te groeien bij een vrouw die een meester was in woorden. Ze was een magier van het hart en hoe meer ik terugkijk op onze jaren samen, hoe meer ik zie hoe ze haar meesterschap weefde in alles.

Ik herinner me de laatste dag die ik met haar doorbracht tot in de kleinste details, alsof die in mijn geheugen gegrift staat. Al meer dan een jaar had ik dromen die me vertelden dat ze zou overlijden voor de zomervakantie. Dromen die me heel aandachtig maakte in elk moment dat ik met haar mocht doorbrengen. Ze maakten me zorgzaam, bewust.

Dit was de vrouw die me in haar armen nam toen ik 4 was en mijn moeder, haar dochter, overleed. Mijn vader was niet aanwezig toen. En zo, bij gratie van het leven, werd ze mijn spirituele moeder. Ze was mijn eerste spirituele leraar. Ik kan boeken schrijven over de wijsheid die ze met me deelde en haar onwankelbare toewijding aan mededogen en liefde.

In mijn tienerjaren begon mijn onverwerkt verdriet me in te halen. Ik verloor me in drugs, zelf-haat, zelf-pijniging. Maar hoe donker de reis ook was toen, we bleven samenkomen aan de keukentafel, ’s avonds laat. Het was als een bedevaardsoord voor mijn hart, waar ik opgetild werd door de urenlange gesprekken. Ze luisterde naar mijn pijn en liet ruimte voor mijn tranen. Ze vertelde me verhalen die mijn ziel troostte.

Later, toen ik mijn eigen pad begon te vinden, brachten we steeds meer avonden door aan de keukentafel. Tot uren in de nacht praatten we over spiritualiteit, God, de natuur, gezondheid. Ze geloofde in me, en ze gaf me ook tegenwind af en toe. En altijd fonkelden haar ogen.

Die laatste dag dat ik haar zag, spendeerden we uren in het park. Zij in haar rolstoel in de zon, ik op de trappen van het oude gemeentehuis. En zoals altijd praatten we verder over waar ons hart zo vol van was. We spraken over de reis van de ziel, God, de familie. En we spraken over de dood, die voor ons beiden altijd een metgezel is geweest.

Toen ik haar terug naar haar kamer had gebracht, zat ik naast haar en we waren stil. Ik voelde met heel mijn wezen dat een afscheid in de lucht hing en begon te huilen. Het enige wat ik voelde was de angst die zo in mijn hart klopte. Ze was altijd mijn thuishaven geweest doorheen zoveel stormige periodes. En in elke donkere nacht had ze me verteld over het licht, en dat mijn pad het juiste pad was. En altijd opnieuw zei ze me ‘wandel maar voort jongen’. Woorden die ik haar nog steeds hoor fluisteren wanneer het moeilijk is.

Die laatste dag zat ik zo naast haar. Ze zei niets, ze keek naar me en glimlachte en liet mijn tranen stromen. Na de tranen zei ik haar: ‘hoe moet ik verder wandelen als jij er niet meer bent?’

Ze tuurde even in het niets en keek dan naar me met die fonkelende ogen: ‘dat gaat vanzelf jongen, je zal dat wel zien’.

Zo zaten we nog samen en ik gaf haar die laatste knuffel. Toen ik naar buiten wandelde riep ze mijn naam.

Ik draaide me om en zag haar zitten in haar zetel. Op een of andere manier wist ik dat dit de laatste keer dat ik haar ogen zo zou ontmoeten. ‘Dank je Roel jongen. Dank je om mijn dag weer zo bijzonder gemaakt te hebben.’
Ik dankte haar, deze vrouw die heel mijn leven zo doordrongen heeft met haar bijzondere ziel. Stil huilend liep ik door de gangen van het rusthuis. De verplegers zagen mijn tranen maar ik gaf er niet om. Ik koesterde die tranen. Vloeibare liefde. Het eerbetoon van mijn bonzende hart.

En zo werden haar laatste woorden mijn leraar. Elke dag opnieuw probeer ik om iemands dag wat meer bijzonder te maken. Ik val en ik sta weer recht.

We zijn allen hier op deze aarde met een reden. En die reden is liefde.
En ik weet dat de nachten soms duister en lang zijn.
En ik weet dat het moeilijk is soms, om terug op te staan.

Maar wat ik ook weet, is dat dit pad van het hart, ons meesters wil maken.
Meesters van het hart. Meesters over onze woorden.
Opdat we woorden mogen spreken die optillen en genezen. Die ruimte geven en verbinden.

Liefste metgezel op het pad,
Ik eer dat je hier bent.
Ik geloof in de liefde die in je leeft.

Wandel maar voort.

Dat zijn de woorden van mijn leraar. Ik geef ze graag aan jou.

Hartegroet,
Roel

Toen ik vanmorgen wakker werd, mijn wekker afduwde en dacht: “Draai ik me om of niet…” herinnerde ik me dat het leven me vandaag weer zal uitnodigingen tot zoveel groei. Om meer te worden wie ik ben, om meer verbonden te zijn met mijn ware zielskern die soms tastbaar is en soms zo ver weg.

En dat deze uitnodigingen zoveel vormen dragen, me doen bewegen tot het verschijnen van een grote glimlach, soms vele tranen, een bedenkelijke frons, vele vragen, een nieuw verhaal, een schaterlach, zoveel dankbaarheid… en zoveel meer. Maar wetende dat alles een begin heeft en ook een einde, kijk maar naar de natuur….

Want de zon komt op en gaat ook weer onder en de regen doet zijn intrede en geeft voeding aan al wat leeft, maar is ook eens geëindigd, en een bloem opent haar frêle blaadjes en verspreidt haar tedere geur om nadien zachtjes terug naar binnen te keren en opnieuw te sluiten…

Wetende dat dit alles een begin heeft en ook dat einde, is dit een uitnodiging om het leven te eren voor wat het je geeft.

Durf te rusten in het gevoel van het moment. Te zakken, te ervaren en dan weer te voelen… dat alles een einde heeft en ook weer een nieuw begin.

Laat vandaag die uitnodiging zijn.

In liefde verbonden,
Griet.

Mijn ochtendwandelingen brengen me terug naar het moment. De schoonheid van de aarde raakt me telkens diep.

Zoals de wereld nu beweegt op zoek naar nieuwe balans, is het aan ons om innerlijk verbonden te blijven, de voeten op de aarde te houden en het hart open.
Op zoek naar en landen in een eenvoudige spirituele beoefening zoals een meditatie, een wandeling, een fietstocht,…

Luisterend naar de adem en in de stilte van het moment.

En een gebed dat misschien wil worden gesproken.

Laat ons moedig verbonden blijven.

Hartegroet,
Griet.

 

Net voor de zon opkomt en de ochtend zich toont, zingt ergens een vogel dat eerste lied. Het is de klank die wordt ingezet om de nieuwe dag in te gaan.

Wanneer je je hiervan bewust bent kan je kiezen, wat de toonaard zal zijn van jouw nieuwe begin.

Namasté,
Griet.

Zoals de bladen de bomen verlaten, zo komt de zon op in haar meest perfecte vorm.
En een bloem verspreidt haar geuren, gewoon omdat zij leeft in de overgave van dat moment.

Geen van hen heeft ooit gedacht dat ze in de toekomst moesten bewegen.
Of heeft beredeneert of het hun tijd is of niet.

Wij zijn vergeten dat we het leven niet hoeven te dirigeren, want het leven componeert zijn eigen lied.
En elke beweging die we maken naar de toekomst
wordt doordacht alvorens ze is beleefd.

Maar durf daarin te omarmen, het niet weten, wees zacht voor het verlangen en de angst die daarin schuilt.

Laat het leven lieflijk door je bewegen en zoals een jonge twijg, wees lenig en kwetsbaar en dans mee met het spel van de wind.
En de vragen die verschijnen, laat ze rusten in de warmte van een zachte schoot, omarm ze zoals een klein en kwetsbaar kind.

Voel maar de vreugde maar ook de pijn en het twijfelend hunkeren of reikhalzen en ook hier, omhels wat zo naar liefde verlangt.

Zoals de wind je zal troosten en het water je verfrist
en de zee je doet glimlachen en de maan je verlicht.
Zo zal het leven je steunen en gidsen
exact en juist in elk moment.

Als je durft te oefenen in het niet weten, en het denken omarmt,
omdat je weet dat je het leven niet hoeft te kneden in een vorm die toch niet met je resoneert

Dan zal het leven je dragen en wiegen in een stroom van kostbaar goud
en de zon zal je verwarmen, perfect en zacht
zoals het helemaal past bij jou.

Laat de strijd maar varen en geef je over aan de liefde van het woud
Je bent geland waar je zijn moest
en dat is in dit meest perfecte moment.

In liefde,
Griet.

Ken je die momenten waarin je zoekt naar warm begrip? Een samenzijn met iemand die je kent tot in het diepste van je ziel. Die je eert en omarmt, zonder oordeel, je kantjes weet te verzachten, gewoon door er eenvoudig te zijn?

Leeft dit verlangen niet in ieder van ons?

En ken je dan de zoektocht naar iets dat je kan sussen? Zodat de pijn van het verdriet mag verzachten, hoewel je weet dat dit slechts tijdelijk is…

Durf je dan te voelen en te omarmen, dit tere verdriet? En kan je je daarin verbinden met dat diepe geloof dat elk begin ook een einde kent?

Het geloof dat alles vergankelijk is, dus ook dit tere verdriet.
En dat wegduwen alleen maar de pijn zou vergroten.

Daarom voor vandaag nodig ik je uit om te durven landen in wat het leven je nu toont. Kwetsbaarheid, verdriet of vreugde…

Wetende dat alleen een liefdevolle omarming, gegeven door jezelf aan dit vragende innerlijke kind, de pijn zal verlichten, de vreugde vergroten, de kwetsbaarheid zal verzachten en nog zoveel meer.

En ja, ik hoop ook dat deze golven ooit eindigen, maar ik denk dat het tij zijn eigen weg vindt. En dat het komen en gaan, zoals de natuur ons toont, niet valt te stoppen.
Maar weet dat er een keuze is om te omarmen en het goud erin te vinden, want dat is wat ons gegeven is.

Daarom voor vandaag,
wandel in de zachtheid van je liefdevolle armen,
en omarm elk verlangen dat leeft in je ziel.

Je bent een kostbaar wezen dat heelheid is
en het leven zal je daarin eren,
telkens opnieuw.

En in deze liefde zijn we verbonden,
Griet.