Rood Heet en Helend
door Peggy Dylan (vertaald door Roel Crabbé)
“De enige échte ontdekkingsreis bestaat niet uit het zoeken van nieuwe landschappen, maar uit het ontvangen van nieuwe ogen" - Marcel Proust
>>> In Juni 2014 begeleid Peggy Dylan te Anam Cara: SUNDOOR INITIATION;
Practical Mysticism for Personal Mastery
>>> Overzicht van de Open Vuurloop ceremonies in Anam Cara
>>> Overzicht van de Tatewari - Vuurhealing intensieve op 8&9 maart 2014
Rood Heet en Helend
Ik heb het schrijven van dit artikel over de zuiverende aspecten van vuur uitgesteld omdat mijn ogen jeuken en tranen, evenals mijn neus. Ik ben aan het hoesten en niezen, mijn borst doet pijn en mijn hersenen lijken zo druk bezig met al deze lichaamsensaties dat coherent denken een bijna onmogelijke taak is. Ik heb in de laatste twee weken een groot deel van de tijd doorgebracht, geamuseerd kijkend naar mijn behoefte om schrijven uit te stellen, omdat elke adem die ik nam me meer gaf van de irritante boosdoener, rook: rook uit de enorme bosbranden gestart door bliksem, die nu branden in de California Sierras rond mijn huis. Eén enkele brand die nu reeds meer dan zeventig duizend hectare in het Stanislaus National Forest en Yosemite Park heeft verkoold. De rook kleurt de zon bloedrood, waardoor de dag een angstaanjagende tint heeft en me er aan herinnert om de zakdoeken dicht bij me te houden terwijl ik met piepende ademhaling en niezen weer een dag van vuurzuivering zal doorbrengen.
Vele oorspronkelijke stammen hadden, of hebben, rituelen en ceremonies ter ere van het heilige aspect van vuur. Rituelen waarin ze de geschenken van het vuur eren en haar macht erkennen. De meeste Amerikanen vrezen vuur, tenzij op de zondagse barbecue. Tijdens de laatste decennia hebben wij als mensheid op een systematische manier geprobeerd om vuur te controleren. Deze wetenschappelijke manipulatie van een krachtig element als vuur slaagt nu terug in ons gezicht, terwijl onze landerijen, die vol staan met tondel door jarenlange vuur- onderdrukking, op jaarlijkse basis geteistert worden door oncontroleerbare bosbrandden. Hedendaagse wetenschappers bevestigen de oude wijsheid dat vuur een belangrijke rol in ons ecosysteem speelt en essentieel is voor de vernieuwing van de planeet.
Een recent artikel in National Geographic citeert Stephen Pyne, een historicus van de Arizona State University, die een leven lang deze materie bestudeerde. In dat artikel zei hij: "Wij zijn unieke vuurwezens op een unieke vuurplaneet." Onze planeet, zegt hij, is klaargemaakt om ontstoken te worden, "gevuld met biologische brandstoffen, de sfeer verzadigd met zuurstof, de oppervlakte voortdurend aangstoken door bliksem." Veel van de natuurlijke omgevingen van onze planeet zijn afhankelijk van de reinigende en zuiverende aspecten van vuur.
Vuur produceert voedingsstoffen voor de aarde, veel sneller dan dat ontbinding dit doet. Vele soorten dennenappels vereisen de warmte van een vuur om hun zaden vrij te geven, graslanden branden om zich te ontdoen van de stoppels die nieuw leven verdrukken, en vogels zoals de bedreigde rood-cockaded specht gedijen alleen in gebieden die regelmatig verbrand zijn.
De inheemse Amerikanen gebruikten vuur om kuddes herten en bison te hoeden en hielden graslanden groen door jonge bomen en dood gras te verbranden. Veel wetenschappers geloven dat het de Indiaanse fakkel en bliksem zijn, die het Amerikaanse landschap sinds de laatste ijstijd gevormd hebben. Net zoals de planeet vuur nodig heeft voor vernieuwing, zo is dat ook voor de menselijke spirit. We blijven altijd intrinsiek verbonden met deze aarde van waaruit we groeiden.
Vuurverering is zo oud als de mensheid. Volgens een Noord-Amerikaanse Indiaanse legende, werd het eerste vuur aangewakkerd door de de hoeven van de bizons die over de vlakte donderenden. De Maoris van Nieuw-Zeeland geloven dat het vuur een geschenk was, geschonken door de blinde grootmoeder van één van de goden, die het uit haar vingernagels toverde door magie.
In de legendes van de Huachipayri-Indianen van het Amazonegebied in Peru, wordt verteld dat vuur door een Specht gebracht werd. Ze noemen nog steeds zijn naam en imiteren zijn roep wanneer ze met vuurstokjes hun ceremoniele vuren ontsteken. Recent bewijs suggereert dat Australopithecus bijna een miljoen en een half jaar geleden vuur kon controleren. Naarmate de voortzetting van leven steeds meer werd geassocieerd met de voortzetting van vuur, werd er een symbool van eeuwig vuur gecreëerd. In Rome was het zo dat wanneer de eeuwige vlam in de tempel van Vesta, de godin van de haard, doofde, dat alle aktiviteit in de tempel moest gestopt worden: de verbinding tussen hemel en aarde, dat vertegenwoordigd werd door het vuur, moest meteen hersteld worden. De Osage Indianen onderhouden een heilige vuur in de hut van hun chef: de Heilige vlammen werden verondersteld om leven en gezondheid te brengen. Vuur aanbidding, beoefend als een rite van de zuivering, genezing, initiatie, toewijding en bewijs van geloof of goddelijke verbinding is een rode draad in het culturele tapijt van onze planeet.
Voor vele vroege christenen werd het imuun zijn voor vuur beschouwd als een teken van genade, en de annalen van de geschiedenis zijn goed gekruid met getuigenissen over monniken en martelaren die waren gezegend met deze capaciteit. Een van mijn favorieten is Franciscus van Paola die overleed in 1507 (niet te verwarren met St. Franciscus van Assisi, de Heilige zo geliefd bij dieren). Franciscus van Paola werd geboren in een Italiaans boerengezin en kon vuur even makkelijk hanteren als dat andere mensen omgaan met een schop. Hij gebruikt zijn fantastische capaciteiten om met vuur om te gaan, om te helpen in het zeer harde leven van de lokale landbouwgemeenschap. Zo wandelde hij in de gloeiende oven om deze te repareren wanneer deze op instorten stond, of reikte hij met zijn hand in de smidse om de smid een stukje rodegloeiend ijzer aan te geven, enz. De capaciteit die hij had met vuur kwam uiteindelijk onder de aandacht van de kerk, die kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders er op uit stuurden om zijn gaven te onderzoeken.
"Het is eenvoudig voor u om deze dingen te doen," vertelden ze hem," omdat je een boer bent en gewend bent aan ontbering. Maar als u van edel bloed was, zou u niet kunnen leven op deze manier."
"Helemaal waar," antwoordde Francis glimlachend,"Ik ben een boer." Ze zaten in de buurt van een groot vuur om de koude winter af te weren. "En als ik geen boer was, zou ik dingen als deze niet kunnen doen." Met dit gezegd zijnde reikte hij in het loeiende vuur en nam een handvol takken en kolen in zijn handen. Deze in zijn handen houdend zei hij tegen de canon: "U ziet het, dit zou ik niet kunnen als ik geen boer was." De geestelijke wierp zich vervolgens op de grond en wilde Francis zijn handen en voeten kussen, maar de heilig verklaarde boer stond dit niet toe. Francis van Paoloa werd heilig verklaard in 1519 met talloze getuigen aanwezig om zijn verbazingwekkende vermogens te erkennen".
Wanneer we de evolutie van het Christelijke dogma bekijken, zien we hoe de mythe van de hel en verdoemenis steeds meer bekrachtigd wordt en hoe langzaamaan vuur synoniem wordt voor kwaad. In de vroege jaren 1920 beseften Britse missionarissen in Zuid-Afrika dat ze te kampen haddden met een vreemd probleem. De inboorlingen
gedroegen zich onverstoorbaar wanneer ze door de missionarissen bedreigd werden met verhalen over het hellevuur, dat op hen zou wachten indien ze zich niet bekeerden: Afrika heeft een lange geschiedenis van Vuurlopen en vuurdansen. De van Afrikaanse afkomstige hindoes lopen geregeld op vuur als onderdeel van belangrijke religieuze festivals en !Kung Bosjesmannen van de Kalahari-woestijn hebben over het vuur gelopen sinds het ontstaan van hun stam. De !Kung gebruiken vuur in hun krachtige healingceremonies.
In 1977, publiceerde de antropoloog Laurens van der Post een verslag van zijn reizen naar Afrika waar hij de !Kung bestudeerde en hij vol verbazing getuige werd van hun genezings-vuurdansen:
".. zij (de!Kung dansers) lijken op te gaan in een dimensie van de werkelijkheid die ver buiten het bereik van mijn begrip ligt, en naar een moment en een plaats die alleen technisch behoorde tot de woestijn waarin wij allen werden verzameld. Inderdaad, de mannen werden zo geobsedeerd door hun zoektocht naar vuur dat ze steeds dichter en dichter naar de vlammen werden getrokken. Dan, plotseling, werd de cirkel gehalveerd en begonnen ze met hun blote voeten te dansen door het midden van de vlammen."
En, Richard Katz, een Harvard-psycholoog, meldt dat de !Kung het vuur gebruiken om hun energie, die zij n/um noemen, te verhogen:
"Dansers gaan in het vuur, lopen er in, plaatsen hun hoofd er in, nemen de gloeiende kolen en wrijven ze over hun handen en lichaam. Wanneer de n/um (of energie) in het lichaam begint te koken en zo heet is als het vuur, kunnen ze zich niet branden. Als de n/um van de genezers gedurende de ceremonie intensiveert, ervaren deze een verruimd bewustzijn dat ze "!kia" noemen en van waaruit ze alle aanwezigen genezen."
Op het mystieke eiland Bali, zijn het niet de mannen die op het vuur dansen, maar jonge meisjes. In India, Tibet, Sri Lanka, China, Japan en Argentinië, om een paar plaatsen te noemen, dansen en lopen mensen over het vuur, vrolijk, plechtig, uitbundig of in devotie. In de hindoe vuur ceremonie Agni Hotra, wordt vuur gebruikt voor het zuiveren van de lichamelijke en geestelijke atmosfeer en ook in Peru wordt de vlam gebruikt voor het spiritueel opheffen van de deelnemers aan de vuurceremonie.
Overal op deze kleine wereld vertrouwen mensen op hun spiritueel verwantschap met dit dynamische element om hen dichter bij hun ware aard te brengen en, door het raken van het vuur van hun eigen spirit, zich vernieuwd en genezen te voelen.
Maar voordat u deze tekst neerlegt met een gevoel van "maar wat over Noord-Amerika?", zal ik u een beetje van ons vuur-erfgoed beschrijven: In de 17e-eeuw schrijft een Jezuïtische priester, Le Jeune genaamd, een brief aan zijn superieur, waarin hij verteld over een helende vuurloop waarvan hij getuige was bij de Noord-Amerikaanse Indianen. Hij brengt verslag uit van een zieke vrouw die met blote voeten en benen door twee- of driehonderd vuren loopt, niet alleen zonder zich te branden, maar al die tijd klagend over het gebrek aan warmte die ze voelde.
Ongeveer 30 jaar later meldt pater Marquette soortgelijke vuurlopen bij de Ottawa Indianen en Jonathan Carver schrijft in zijn in 1802 gepubliceerde boek: "Reizen in Noord-Amerika" dat één van de meest verbazingwekkende bezienswaardigheden die hij zag, een parade was van krijgers die "naakt door een vuur wandelden... met duidelijke onschendbaarheid".
Andere Noord-Amerikaanse Indianen waarvan bekend is dat ze een sjamanistische traditie hadden waarin ook het werken met vuur een belangrijke rol speelde, waren de Fox, Menomini, Kere, Blackfeet en met name de Zuni, die een 'Groot Vuur broederschap' hadden, en volgens sommige bronnen nog steeds hebben. De Kahunas, of inheemse priesters van de Hawaïaanse eilanden, hadden krachtige praktijken waarin ze over lava wandelden.De Kahunas, of inheemse priesters van de Hawaïaanse eilanden, hadden krachtige praktijken zoals het volgende verslag zal aantonen.
In zijn jeugd liep etnoloog William Tufts Brigham over semi-gesmolten lava in Hawaï, samen met drie Kahunas. Voor ze op de lava stapten, bonden de priesters Ti-bladeren om hun enkels en zongen ze archaïsche Hawaiiaanse liederen gericht tot de godin Pele.
Blootvoets rende één van hen over de gloeiende lava en Brigham werd, terwijl hij met open mond toekeek, zelf op de lava geduwd! Nog steeds met zijn laarzen en sokken aan liep hij naar de andere kant van de lavastroom die hij, ondanks de gloeiende hitte, veilig bereikte. De zolen van zijn schoenen en zijn sokken werden volledig verbrand door de hitte, maar zijn voeten waren ongeschonden, net als de voeten van de Kahuna, hoewel hun enkelbandjes van bladeren ook waren verkoold. Deze zeer rationele arts had het volgende te zeggen over zijn ervaring: "de Kahuna gebruiken magie in hun vuur-wandelen, evenals vele andere dingen. Er is een realiteit van natuurwetten voor de fysieke wereld en een andere voor de andere wereld. En hoe moeilijk het ook is om te geloven: de wetten van de andere kant zijn zoveel sterker, dat ze kunnen worden gebruikt om de wetten van de fysieke dimensie te neutraliseren en buigen."
Desondaks de rationele, mentale, mono-cultuur die geprofileerd wordt door ons onderwijssysteem en de media, ben ik blij te kunnen zeggen dat vuur verering en vuurlopen niet uitgestorven is in Amerika.
Sommige Christelijke kerken vandaag gebruiken vuurbeheersing als een dynamische demonstratie van de kracht van hun geloof, zoals beschreven door Dr. Kane in "Ethos", de jounal voor de Verenigiging van Psychologische Anthropologie. Kane spendeerde zestien maanden aan het bestuderen van Christelijke vuurbeheersers in zes verschillende staten. Zijn studies betrof mensen uit kerkgemeenschappen waar ook slangenrituelen en het spreken in tongen beschouwd worden als bewijs van God's aanwezigheid. Gedurende wat Kane het 'tumulte gedeelte' van de religieuse dienst noemt, richten vuurbeheersers de vlammen van kerosinefakkels direct op hun blote voeten, handen en gezichten. Ze danken hun immuniteit aan de bescherming van de Heilige Geest. "Niets kan deze bescherming doordringen, zelfs geen kogels," vertelde een gelovige aan Kane.
Ik word vaak de moeder of de originator van de Vuurloop-beweging genoemd. Gezien de geschiedenis waar ik net over schreef, lijkt dit een vrij onwaarschijnlijke titel, net zoals ik mezelf de moeder van het menselijke ras zou gaan noemen omdat ik kinderen op de wereld heb gezet
.
Waar ik wel erkenning voor aanneem is dat ik Vuurlopen bij een groter publiek heb gebracht zodat het opnieuw kan opflakkeren in de westerse cultuur als een praktijk voor mensen die hun bewustzijn en persoonlijke kracht verkennen.
Vergeleken met de intensiteit van de Vuurloopceremonies in traditionele culturen, is het vuurlopen bij ons een tamelijk milde aangelegenheid. Hiermee wil ik echter niet stellen dat mensen in westerse culturen geen transformatieve ervaringen hebben tijdens het vuurlopen. Want de diepte van genezing, inspiratie en levensveranderende verandering is werkelijk opmerkelijk.
We willen er alleen op wijzen dat we nog maar net begonnen zijn met de verkenning van het innerlijke vuur van de geest en dat we weinig tot geen geschiedenis van extatische praktijken binnen onze cultuur hebben om uit te putten. We komen niet samen met onze gezinnen op dorpspleinen voor gemeenschappelijke genezingen, wild dansend rond vuren, of houden geen adembenemende ceremonies van devotie en dankzegging aan het Oneindige. Ons Puriteins christelijk verleden heeft schade toegebracht aan onze capaciteit tot transcendentie van het alledaagse en het verder reiken dan onze menselijke ervaring in het domein van genezende, verruimde staten van zijn.
Ik zie de vuurloop als het ontluiken van deze praktijken binnenin onze cultuur, een bevestiging van onze capaciteit om in te pluggen in de innerlijke bron van energie, N/um, chi, prana, ki, levens-kracht, of hoe we het ook noemen; dat vuur van Spirit, het innerlijke vuur: vuur waarvan onze culturele normen en de gevestigde religies geprobeerd hebben het te verwijderen. En we zien de resultaten ervan, we leven in een gemeenschap van mensen waar vuur-onderdrukking te lang aanwezig is geweest, een samenleving vol van mensen die als ontvlambare tondel zijn: klaar om op elke moment te ontploffen, waar geweld een manier van leven is.
Natuur leert ons dat onze wilde landerijen nood hebben aan vuur om zich te kunnen vernieuwen en, op dezelfde manier, wij menselijke wezens onszelf moeten vernieuwen door de innerlijke vuren, of het vuur van spirit, hartstochtelijk te laten branden. Vuurbeheersing of Vuurlopen word door getuigen of zelfs de beoefenaar gezien als een extern en zichtbaar teken van innerlijke geestelijke genade.
Ik zie het anders. Ik zie het als een spirituele praktijk om te leren hoe we het innerlijke vuur laaiend kunnen laten branden: inspirerend, zuiverend, genezend en een begeleider op dit levenspad.
Ik heb grote hoop dat, als we de ware welwillendheid van het leven beginnen te begrijpen en we beseffen dat het hellevuur maar een mythe is, wij opnieuw zullen toestaan dat dit meest gepassioneerde element zijn rechtmatige plaats in de cyclus van reiniging en vernieuwing inneemt. Maar tot die tijd zullen de bosbranden uit controle verwoesten. Dus, zou iemand me alsjeblief de zakdoekjes willen doorgeven?
Ik wil de volgende bronnen vermelden voor hun uitstekend materiaal dat ik in mijn onderzoek heb gebruikt.
Zij zijn vermeld in de volgorde waarin ik ze in het artikel heb opgenomen:
Michael Parfit, "The Essential Element of Fire,"
National Geographic, Vol 190, No. 3, September, 1996, pp. 117-139.
Susan Weber, "Sacred Flames", Science Digest, August 1982, p. 71.
Herbert Thurston, "The Physical Phenomena of Mysticism", Chicago: Henry Regnery, 1952.
Stephen M. Kane, "Holiness Ritual Fire Handling: Ethnographic and Psychophysiological Considerations," Ethos, 10 (1982), pp. 369-384
Jim Doherty, "Hot Feat: Firewalkers of the World", Science Digest, August 1982, pp. 369-384.
Jonathan Sternfield, "Firewalk: The Psychology of Physical Immunity", Stockbridge: Berkshire House, 1992.
Laurens van der Post, "The Lost World of the Kalahari".New York: Harcourt Brace Joanvanovich, 1977.
Richard Katz, "Boiling Energy: Community Healing Among the Kalihari Kung", Cambridge: Harvard University Press, 1982.
© Peggy Dylan - Sundoor
>>> Overzicht van de Sjamanisme Artikels |
|||
>>> Elementen van het Sjamanisme >>> De Wereld van de Sjamaan >>> Sjamanisme: Het Ontwaken van de Medicijnmensen >>> Sjamanisme: Onze Benadering >>> Herinnering van het Heilige |
|||
|
|||
>>> Overzicht van de Sjamanisme Artikels op de Anam Cara Blog |
|||
 |
 |
Agenda
