De Blog van Griet Heylen en Roel Crabbé
Net voor de zon opkomt en de ochtend zich toont, zingt ergens een vogel dat eerste lied. Het is de klank die wordt ingezet om de nieuwe dag in te gaan.
Wanneer je je hiervan bewust bent kan je kiezen, wat de toonaard zal zijn van jouw nieuwe begin.
Namasté,
Griet.
Zoals de bladen de bomen verlaten, zo komt de zon op in haar meest perfecte vorm.
En een bloem verspreidt haar geuren, gewoon omdat zij leeft in de overgave van dat moment.
Geen van hen heeft ooit gedacht dat ze in de toekomst moesten bewegen.
Of heeft beredeneert of het hun tijd is of niet.
Wij zijn vergeten dat we het leven niet hoeven te dirigeren, want het leven componeert zijn eigen lied.
En elke beweging die we maken naar de toekomst
wordt doordacht alvorens ze is beleefd.
Maar durf daarin te omarmen, het niet weten, wees zacht voor het verlangen en de angst die daarin schuilt.
Laat het leven lieflijk door je bewegen en zoals een jonge twijg, wees lenig en kwetsbaar en dans mee met het spel van de wind.
En de vragen die verschijnen, laat ze rusten in de warmte van een zachte schoot, omarm ze zoals een klein en kwetsbaar kind.
Voel maar de vreugde maar ook de pijn en het twijfelend hunkeren of reikhalzen en ook hier, omhels wat zo naar liefde verlangt.
Zoals de wind je zal troosten en het water je verfrist
en de zee je doet glimlachen en de maan je verlicht.
Zo zal het leven je steunen en gidsen
exact en juist in elk moment.
Als je durft te oefenen in het niet weten, en het denken omarmt,
omdat je weet dat je het leven niet hoeft te kneden in een vorm die toch niet met je resoneert
Dan zal het leven je dragen en wiegen in een stroom van kostbaar goud
en de zon zal je verwarmen, perfect en zacht
zoals het helemaal past bij jou.
Laat de strijd maar varen en geef je over aan de liefde van het woud
Je bent geland waar je zijn moest
en dat is in dit meest perfecte moment.
In liefde,
Griet.
Ken je die momenten waarin je zoekt naar warm begrip? Een samenzijn met iemand die je kent tot in het diepste van je ziel. Die je eert en omarmt, zonder oordeel, je kantjes weet te verzachten, gewoon door er eenvoudig te zijn?
Leeft dit verlangen niet in ieder van ons?
En ken je dan de zoektocht naar iets dat je kan sussen? Zodat de pijn van het verdriet mag verzachten, hoewel je weet dat dit slechts tijdelijk is…
Durf je dan te voelen en te omarmen, dit tere verdriet? En kan je je daarin verbinden met dat diepe geloof dat elk begin ook een einde kent?
Het geloof dat alles vergankelijk is, dus ook dit tere verdriet.
En dat wegduwen alleen maar de pijn zou vergroten.
Daarom voor vandaag nodig ik je uit om te durven landen in wat het leven je nu toont. Kwetsbaarheid, verdriet of vreugde…
Wetende dat alleen een liefdevolle omarming, gegeven door jezelf aan dit vragende innerlijke kind, de pijn zal verlichten, de vreugde vergroten, de kwetsbaarheid zal verzachten en nog zoveel meer.
En ja, ik hoop ook dat deze golven ooit eindigen, maar ik denk dat het tij zijn eigen weg vindt. En dat het komen en gaan, zoals de natuur ons toont, niet valt te stoppen.
Maar weet dat er een keuze is om te omarmen en het goud erin te vinden, want dat is wat ons gegeven is.
Daarom voor vandaag,
wandel in de zachtheid van je liefdevolle armen,
en omarm elk verlangen dat leeft in je ziel.
Je bent een kostbaar wezen dat heelheid is
en het leven zal je daarin eren,
telkens opnieuw.
En in deze liefde zijn we verbonden,
Griet.
Wat kan je doen om vandaag als kostbare dag te doorwandelen?
Neem schrijfgerief en noteer:
1. Er is alleen het enige nu, gisteren is reeds voorbij, morgen is slechts een gedachte, dat weet je!
2. In dit nu is alles goed zoals het is. Bewaar daarin je focus.
3. Eender waar je bent, eender met wie of gewoon alleen… je bent in gezelschap van een kostbaar wezen en dat ben jij. En elke dialoog die je met hem of haar aangaat is op zijn minst wonderlijk. Nooit vergeten.
4. Kijk naar buiten en vind de lucht. Zij is altijd daar en geeft altijd ruimte. Omarm dat maar.
5. Bevraag jezelf nu: waarvoor kan ik vandaag enthousiast zijn? En kan je niets vinden, verbind je dan met deze post. Dit is nog maar het begin van de rest dat gaat volgen:-)
6. Welk woord kan beschrijven wie jij wil zijn deze dag?
7. Wie zou jij vandaag kunnen verrassen? Met een woord, een gebaar of een een klein geschenk?
8. Welke situatie is uitdagend vandaag?
9. En hoe kan je hier best mee omgaan?
10. En dan kijk je naar jezelf en je stelt de volgende vraag: als vandaag een werkelijk kostbare dag zou zijn, wat zou je dan zeggen of voelen of denken op het einde ervan?
Just let me know and keep on going!
Met veel liefde,
Griet
Ik herinner me hoe ik op een bepaald moment in mijn leven leek te dansen tussen twee paden die elk verbonden waren met een eigen bestaan:
het oude leven dat ik losliet na een moeilijke scheiding en een periode van veel twijfel, verdriet en angst…
en het nieuwe waarin ik mezelf terug met beetjes begon te vinden, kon omarmen en zelfs vreugde voelde ontvouwen.
Voor een tijd had ik het gevoel dat het oude diende losgelaten te worden zodat het er niet meer was en ik in die vrije ruimte van het nieuwe pad mijn eerste prille stappen kon wandelen.
Wat me toch bleef achtervolgen, was dat ik uit dit oude leven drie prachtige kinderen meedroeg, waarvoor ik zoveel dankbaarheid kon voelen.
Steeds meer begon ik te begrijpen dat mijn denken en leven rond heel dit gebeuren me opsplitste en daarin schuilde een gevoel van verloren gegane glorie, gekke woorden die steeds opnieuw mijn gedachten doorkruisten.
Mijn zoektocht leidde me naar nieuwe inzichten die ik dankbaar begon te omarmen en waar ik een verbinding kon voelen met het goud dat zich voorzichtig toonde doorheen elke pijnlijke barst.
En zo ontstond er een brug tussen beide werelden, in het begin kwetsbaar en wankel en na een tijdje verankerd in wat ik nieuw en als kostbaar begon te ervaren.
Ik begreep dat de kwaliteiten die ik vergaard had doorheen het ganse proces van loslaten, omarmen en afscheid nemen, me dieper verbonden met het mededogen van wat wij als mens kunnen ervaren en waar we zo in mogen groeien.
Maar ook het pad dat ik had gewandeld droeg kostbaarheid in zich. Doorheen de sluiers van verdriet werd pril en teder dankbaarheid geboren. Als kleine herinneringen die mijn hart raakten en een glimlach toverden op mijn soms zo strakke zijn. Ik durfde toelaten wat me eens zo leek verloren.
Ik had geleerd over verliefdheid, dromen, opbouwen, teleurstelling en onmacht en nog zoveel meer. Met beetjes begon ik te omarmen, teder en zacht. Maar ook over trouw zijn aan wat zo wilde groeien, wat leefde in mezelf en de moed om daar mee verbonden te zijn nodigden me uit tot zoveel innerlijke groei.
Ik leerde dat de oplossing niet te vinden is in de buitenwereld, dat voedt slechts de illusie, maar dat het pad zo uitnodigt tot inkeer, lief te hebben, te houden van dat kleine kind dat leeft… ja, ook in jou.
En zo begon ik te wandelen, in het begin op teder mos, maar gaandeweg werd het pad stevig en verbonden met de schoonheid van al wat was. De zingende vogels, de stralende zon, dat heerlijke ochtendglorie en vlinders alom… De brug werd een pad van liefdevolle dankbaarheid, zo soepel en zo open en bejubeld door het leven zelf. Ik kon het oude zegenen en voelde de rijkdom van het vergaarde juweel.
Misschien leef jij ook in deze ervaring en ken je dit bewogen pad…
Het loslaten en omarmen van wat eindigt, in welke vorm dan ook.
Weet dat je bent gezegend met dit kostbare goud. Het leven zal je dragen en gidsen en uitnodigen tot het naar voor brengen van je meest ware zijn.
Mijn gebeden zullen je verwarmen en liefhebben, gewoon, omdat ik ook wandelde op dit doorleefde pad.
Wees soms moedig, soms zacht en soms verdrietig voor wat was.
Maar weet dat het pad zich opent zoals het ontwaken uit de stille nacht.
In liefde verbonden ,
Griet.
Wat als we beslissen om vandaag alleen maar positiviteit en verbondenheid te zien in elk moment? Wij zijn toch de creators van deze aarde!
Richt je op wat zo waardevol is voor jou, gewoon in dit moment.
Het kan zijn dat de glimlach van je geliefde, een straal van de zon tussen de wolken, een mooie veer die je hebt gevonden, een inspirerend boek dat je aan het lezen bent,… en nog zoveel meer. nu je aandacht trekt.
Laat die kostbaarheid vandaag maar groeien, het brengt je naar dankbaarheid en dankbaarheid is een kostbaar medicijn.
Wandel in die magie vandaag!
In liefde,
Griet.
Als het zo is dat we in een mensenleven slechts een glimp zien van wie iemand echt is…
Dat mijn projecties, mijn hoop, verlangens, uitdagingen, dwalingen en soms korte of langere ontmoetingen met jou
binnen mijn beperkt opmerkingsvermogen maken…
dat ik een beeld opbouw dat totaal niet in resonantie is met de persoon, vriend, vriendin of geliefde die jij bent…
Laat mijn gebed voor vandaag dan zijn dat ik me open om in elk moment je meer te leren kennen als wie je werkelijk bent.
Mijn projecties zal ik omarmen en in zachtheid eren en herkennen als mijn soms uitdagende groei…
Nieuwsgierig en met een vleug van diep verlangen kijk ik er naar uit je te ontmoeten als de ware die je bent.
Voor vandaag en alle andere dagen,
Namasté,
Griet.
Niets kan weerstaan aan de kracht van het licht, een moedige beweging van een verloren ziel…
Iedereen kent wel die momenten waarin duisternis met beetjes het leven binnen sijpelt. Je voelt je plots stil worden, je weet jezelf geen houding meer te geven, je hebt het gevoel dat je plots geen deelgenoot meer bent van de vreugde van het leven,…
Soms is het gewoon een woord dat je leidt naar deze donkere oorden waarin je het gevoel van verbinding met de wereld stilletjes achter je laat.
Je zou het kunnen vergelijken met de regen die het raam met beetjes bedruipt. Eerst zie je enkele druppels verschijnen, je merkt verwondert op dat het regent, maar enkele ogenblikken later wordt je zicht troebel en verdwijnt met beetjes de buitenwereld… je komt thuis in het land van verloren vreugde. Wat eerst nog fijn en verbonden leek te zijn heeft plaats gemaakt voor het gevoel van afgescheidenheid, tekort,…
Wanneer het weer buiten guur is zoekt de mens een schuilplaats bij het warme vuur van de kachel. In een deken gewikkeld geef hij zich over aan het spel van de vlammen en de koestering van de gezegende warmte. Het is goed om je dit te herinneren wanneer de storm van het leven zich aan je toont, want wat je nodig hebt om te leren over je innerlijke werelden is een veilige ruimte om in thuis te komen. Waar je stil bij jezelf kan zijn en je je los maakt van de uiterlijke wereld.
In deze ruimte kan je vrede uitnodigen in je hart. Je kan je terug openen voor de warmte van je ziel zodat je de kwetsbaarheid durft te voelen. Het is goed om hier te zijn.
Een tijdje geleden nodigde ik een cliënt van me uit om in de duisternis waarin ze vertoefde slechts één kleine beweging te maken. Ik vroeg haar om een kaarsje te branden.
Toen zij later huiswaarts keerde was ik in gebed zeer nabij, ik voelde haar angst en pijn.
We spraken af dat we elkaar ongeveer een week later weer zouden ontmoeten en ik was blij toen ze na deze tijd bij me aanbelde. Ik had veel aan haar gedacht.
Toen ik de deur opende keek ik in haar ogen en was blij verrast met het nieuwe dat ik kon waarnemen. Nieuwsgierig liet ik haar binnen en nodigde haar uit om haar ervaring met me te delen. Ze vertelde me hoe moeilijk het was geweest voor haar om de kaars te ontsteken. Maar ze had geluisterd en naarmate de dagen vorderden merkte ze dat ze bij haar thuiskomst er telkens naar uitkeek om het kaarsje te branden.
De avond voor haar terugkomst voelde ze een rust wederkeren die ze niet kende en het verwonderde haar dat ze niettegenstaande de duisternis waarin ze nog steeds verkeerde uitkeek naar dit lichtpuntje.
Ze had uren naar het kaarsje gekeken, had geen woorden voor wat het met haar deed, maar ze voelde de stille verwondering.
Ik was dankbaar voor haar moed en haar kracht om in het diepe dal zich toch te verbinden met de keuze om het licht toe te laten.
Eén kleine beweging kan alles veranderen.
Wanneer je de duisternis in je voelt groeien herinner je dan dit moedige verhaal. Neem een kaars, steek ze aan en verwelkom het licht in jezelf. Verbind je met dit kleine vlammetje. Duisternis zal verdwijnen, want niets kan weerstaan aan de kracht van het licht.
In lichtkracht verbonden
Griet
Ieder van ons draagt, ingegrift in zijn of haar hart, instructies met zich mee die luiden: “Kom naar huis, kom naar huis.”
En dan komt de beminde om ons daar heen te brengen, de spirit van God…….
Lang, lang geleden, in een bewustzijnssfeer heel ver hier vandaan, begon ergens een mystiek avontuur.
Nu, vele eeuwen later, beginnen we te ontwaken uit onze diepe, diepe slaap van afgescheidenheid en schuld.
Het is tijd om wakker te worden, de groeipijnen nodigen ons daartoe uit.
Durf naar binnen te keren en stil te zijn, want het kind wil geboren worden. We zijn onderweg…
In liefde,
Griet.
