Mijn vader verliet na een langdurig ziekteproces het leven toen ik net een twintiger was. Een gebeurtenis die me zeer uit balans haalde en diep raakte.
Ik was bezig met het uitzoeken van wie ik was en waar ik naartoe wilde, en had nog niet echt stil gestaan bij het mysterie, zoals ik dat toen ervaarde, van de dood.
Ik herinner me wel mijn verdriet, maar vooral ook de pijn die ik voelde rond het verdriet dat leefde doorheen mijn moeder. Ik denk dat dit me nog het meest raakte en ik vond geen weg om dit alles te begrijpen.
Jaren later, op een dieptepunt in mijn leven, ontmoette ik mijn vader opnieuw, maar dan op een heel andere en bijzondere wijze.
Het huwelijk met de vader van mijn drie grote meisjes liep in die tijd op zijn einde en ik voelde een grote verlatenheid in mezelf. Jaren had ik geprobeerd om deze relatie te redden, maar ik was op dat punt gekomen waarop ik besefte dat ik alleen nog maar kon loslaten. De uiteindelijke breuk had een grote impact op me en deed me zakken in de diepe dalen van de ziel.
Ik herinner me nog hoe ik tijdens het verlaten van mijn thuis, tussen de verhuisdozen gezeten als een hoopje ellende, steeds meer wegzonk en het gevoel had dat ik het leven achter me liet. Mijn kinderen sliepen bij vriendjes, de nacht was stil en koud, wat me restte was een kreet van wanhoop: “Vader, help me!”
Plots voelde ik een warme omhulling rond gans mijn lichaam, alsof ik gedragen werd in 2 stevige armen. Mijn lichaam ontspande zich en ik gaf me over aan deze zachte en koesterende energie. Ik liet mijn tranen stromen, liet me wiegen in deze liefdevolle handen en kwam thuis in een wereld die ik niet kende en moeilijk kan beschrijven, maar toch zo vertrouwd aanvoelde. Ik voelde mijn vaders aanwezigheid en liefde. Op dat ogenblik opende er zich een dialoog tussen ons die zo helend was voor heel het proces waarin ik me toen bevond. Hij gidste me doorheen het aanvaarden van het afscheid en ik leerde hem kennen als een meest liefdevolle ziel, vader in de andere wereld, vrij van de aardse beperkingen en lessen die hij hier op aarde kwam leren en hem zo menselijk maakte. Zijn stralende aanwezigheid was als een balsem op de wonde.
Ik voelde me open en verbonden, badend in een liefde die ik nog nooit eerder had beleefd en in deze staat bleef ik tot het eerste ochtendlicht zachtjes de ruimte binnendrong. Ik stroomde over van dankbaarheid, van liefde en van kracht om weer recht te staan en het leven in te gaan.
Sindsdien is mijn vader mijn steun en toeverlaat gebleven en ik voelde steeds opnieuw die draagkracht en omarming als ik er om vroeg.
Pas toen mijn moeder vele jaren later overleed, verdween hij uit mijn innerlijke wereld. Alleen de zeer praktische dingen zoals: “Griet, mazout” , “Griet, naar de garagist gaan,…” deelde hij met me. In mijn beleving was de zorg voor de overgang van mijn moeders ziel een prioriteit en ik kon dit helemaal begrijpen.
Ik leerde dat het leven niet eindigt na de dood, relaties kennen geen einde maar leven verder in de geesteswereld die de grens van de dood overschrijdt. Vanuit deze werelden is er eindeloos veel ondersteuning en aanmoediging voor ons. De voorouders zingen van vreugde bij elke nieuwe stap die we zetten, zij dansen mee de dans van het leven, houden je als het nodig is in veilige en liefdevolle armen.
We hebben er ons bij neer te leggen dat het leven hier in menselijke gedaante eindigt en het is goed om te weten dat er na de dood geen einde is maar een nieuw begin. Relaties deinen uit naar een kosmische ruimte waarin vernieuwde vereniging mogelijk is. In die ruimte kunnen we mekaar blijven steunen, dankbaarheid voelen en waarachtige verbinding leren. De voorouders zijn vrij van het aardse leven, zij zijn verbonden met de onvoorwaardelijke liefde van waaruit ze ons omarmen.
Het voorouderveld is een bron van kracht, waar we gidsing of healing kunnen ontvangen. Door hiermee verbinding te maken open je een wereld waarvan je de meerwaarde kan meedragen in de rest van je leven en die je zal leren dat we de tranen die we voelen voor het afscheid kunnen ruilen voor de vreugde van een vernieuwde verbinding.
In liefde,
Griet.
ps: Ook dit jaar komen we in cirkels samen om het werk met de voorouders te delen. Je bent van harte welkom:
– 27 & 28 oktober: “Ancestral Healing intensive”
– 2 nov: Samhain Rituele dans
– 3 nov: Samhain zweethutceremonie
Enkele maanden geleden plantte ik zoals elke jaar de zaadjes van zonnebloemen in onze tuin. Ik hou ervan om de paadjes te versieren met deze prachtige bloemen en zij brengen zegeningen voor iedereen die het pad bewandelt…
Net voor we op 
Ik geloof in de eenheid tussen al wat leeft. Wat je doet voor jezelf doe dat ook voor een ander, woorden die op dat moment de aanzet waren om de tere stengel te spalken. Mijn hart is blij en dankbaar als ik hen ’s morgens groet en die vreugde draag mee doorheen gans de dag.
We leven in een tijd waarin we steeds opnieuw uitgenodigd worden naar binnen te keren zodat we kunnen terug komen tot de essentie van wie we zijn. Uitdagingen zijn uitnodigingen om die beweging te maken. Het openen van het Hart is een keuze die reeds lang gemaakt is in de ziel en waarvan ik geloof dat ze verbonden is met de openbaring van de hemel op aarde, waarvan we af en toe een glimp kunnen zien of ervaren. In vele gevallen spreken we dan over “de wonderen van het leven”.
Ik schrijf deze woorden vanuit de noodzaak in mezelf en ik heb het geluk dat al mijn werk verweven is rond een stem die door me spreekt.. Mijn leven ontvouwde zich vanuit al mijn ervaringen tot een pad van toewijding en dit is niet verschillend van enig ander. Mijn bewondering en dankbaarheid gaat uit naar elk lied dat wordt gezongen, elk vriendelijk woord dat wordt gesproken, elke mooie omarming, elk zacht gebaar, vanuit toewijding aan spirit, aan het Open Hart.
“Ik herinner me hoe ik drijvend in die gigantische oceaan, omringd door walvissen, mijn tranen liet overstromen in het mooie heldere water dat me zo droeg. Mijn hart werd zacht en liefdevol en ik voelde overgave aan het leven, aan het pad dat ik wandelde, ik was één. Zoals een moeder die wiegt en sust en koestert de pijn en de vreugde van haar kleine kind, zo gaf ik me over aan deze immense ervaring. Ik had het gevoel dat ik verdween en alleen nog maar deel was van deze gigantisch oceaan van liefde..
Ik kan niet omschrijven wat ik voelde in de nabijheid van die wonderlijke dieren, groot en krachtig en onmetelijk liefdevol. En woorden schieten me tekort.
Die momenten waarop ik in de nacht mijn laptop open en op zoek ga naar wat het mysterie me vertelt….overtuigd dat het zal spreken doorheen de beelden die verschijnen op dit kleine witte scherm. Of is het de maan die me roept en wiens stem ik ontvang, mijn sjaal doet omslaan om te dansen en te zingen in haar heldere witte licht dat me omarmt in deze magische bijzondere nacht. In de stilte van deze kostbaarheid zijn het de sterren die begrijpen, dat wat voor velen ongrijpbaar is…
Daarom, als dit verlangen je roept, wees dan wild of krachtig of juist heel stil, maar volg de roep die leeft in jou en adem in met teugen de vreugde van dit gekke spel! Het maakt je mooi en bijzonder en herinnert je eraan dat je mag zijn zoals je bent. Dat kind, dat veulen of die gekke vrouw. Mystiek of ondoorgrondelijke of gewoon eenvoudigweg jezelf.
“Na negen jaar verscheen mijn grote liefde en we stonden versteld van de komst van een man in ons midden. Als een vreemde eend in de bijt vond hij zijn weg en hij was moedig en bleef. En begreep dat dit huis verbonden was met vrouwelijke schoonheid en kracht, en daarom schonk hij ons de vijfde vrouw in huis. Een prachtige dochter met helderblauwe ogen.”
De tijd die ik samen met mijn kinderen beleefde kende ups en downs. Ik herinner me hoe we mekaar aanmoedigden om zo hoog mogelijk uit de zetels te springen, luidkeels meezingend met Andrea Bocelli zijn Conte Partiro. We doken als dolfijnen in het zelf gegraven zwembad, bouwden kampen met nieuwjaar waar we de nacht in doorbrachten, sliepen samen in één bed als het te koud was,…. gaven troost waar nood was, brachten ontbijt op bed, wandelden zo snel als we maar konden op ons afgelegen weggetje om de pijn die we soms voelden bij elke stap achter ons te laten. 
En weer veranderde het leven en we leerden over het openen voor de man in ons leven. Een zoektocht met vele paden en gaandeweg ontstond er steeds meer begrip en dankbaarheid en omarming voor het mooie samenzijn. Het zusterschap omarmde de broeder en wat ontstond was ware liefde.
Mijn jarenlange werk met vrouwen vond zijn oorsprong door het werken met honderden vrouwen in mijn healingspraktijk en de vele lessen met leraren in binnen en buitenland rond de integratie van de godin. Het leven zorgde ervoor dat ik genoeg uitdagingen kreeg om dit werk te integreren. Dit gaf geboorte aan de impuls om krachtige vrouwencirkels te ontwikkelen, waarin elke vrouw deze stap in zichzelf kan zetten en er in groeien. 
Ken je dat gevoel waarin vele mogelijke scenario’s als een storm waar geen einde aan komt door je hoofd razen omdat je een beslissing moet nemen waar je niet uit geraakt? Elke mogelijke keuze draagt een ander verhaal in zich en hoe je ook probeert één rechte lijn te vinden, het pad lijkt ondoorgrondelijk…
En toch is het nemen van beslissingen altijd een uitdaging voor me geweest. Het was in die momenten waar ik niet kon nadenken maar gewoon uitvoerde dat ik mijn gevoel feilloos kon volgen en lijnrechte beslissingen nam. Mijn focus was bij een goede thuis een fijne plek, er was geen tijd voor zovele andere gedachten.
Een visioen heeft een beeld, je ziet jezelf stralend wandelen in het nieuwe, je voelt de gelukzaligheid en de juistheid van de ervaring en dat moment, het is een droom die je inkadert en daarin ligt je keuze omsloten. En vanuit die keuze neem je de beslissing. Je blijft bij het enthousiasme van dat moment en dat is wat je voeding geeft. Je weigert je zorgen te maken over hoe het zal gebeuren en blijft verbonden met de magie van het leven.
Zoals ik vroeger dacht dat dit alleen te beleven viel met een partner die kon begrijpen wat er in me omging, heb ik geleerd dat deze momenten zeer waardevol kunnen zijn als je de verbinding eert met die prachtige ziel die je bent. Een bijzondere relatie die tot hiertoe nog niet zoveel namen draagt, maar waar velen naar op zoek zijn.
Mijn wijze gids zwaait met haar arm en zo opent ze als het ware een beeld van een prachtig geurende bloementuin. Ik zie mezelf wandelen tussen de geurende bloemen met een grote rieten mand in mijn armen. Eén voor één pluk ik de rijpe vruchten van de bomen, wandel naar mijn geliefde en schenk ze aan hem.
In die stilte begrijp ik de uitdaging van het steeds verder groeien, telkens opnieuw ruimte vinden om weer te keren naar dat punt waar liefde zich toont. Soms zo ver verwijdert, maar in wezen altijd verbonden in het diepst van ons hart. Ik begrijp dat er niets valt te schenken als het niet zelf wordt gedragen. Hoe kan ik ooit liefde schenken als ik de liefde voor mezelf niet kan omarmen?
“Als we de Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen.”
Ik hou van de aarde en steeds opnieuw zoek ik naar manieren om haar te eren, haar schoonheid te erkennen en haar te danken voor al wat ze me schenkt. 
Als we onze Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen. 