Mijn reis naar het mooie en o zo lieflijke Maui liet een enorme indruk op me na. Nog steeds word ik stil en zacht en vervaagt mijn blik wanneer ik terugdenk aan die dagen die ik mocht doorbrengen op het eiland dat de naam draagt van “Het open hart”.
Een vriend van ons nodigde ons uit om een bezoek te brengen aan dit Hawaiiaanse eiland tijdens de periode waarin de walvissen veelvuldig aanwezig zijn. We zouden kunnen zwemmen in de oceaan met deze indrukwekkende dieren en tevens beloofde hij ons om samen het eiland te verkennen. Zijn huis was onze thuis.
Wat doe je dan… zeker als Hawaii reeds jaren bovenaan je verlanglijstje staat….
Ik kan moeilijk beschrijven wat er allemaal gebeurde op deze wonderlijke plek, maar ik weet dat mijn verblijf daar mede bijdroeg tot het in de wereld brengen van mijn missie. Ik deel een ervaring die me zeer nauw aan het hart ligt en nadien schreef ik volgende woorden die ik graag deel:
“Ik herinner me hoe ik drijvend in die gigantische oceaan, omringd door walvissen, mijn tranen liet overstromen in het mooie heldere water dat me zo droeg. Mijn hart werd zacht en liefdevol en ik voelde overgave aan het leven, aan het pad dat ik wandelde, ik was één. Zoals een moeder die wiegt en sust en koestert de pijn en de vreugde van haar kleine kind, zo gaf ik me over aan deze immense ervaring. Ik had het gevoel dat ik verdween en alleen nog maar deel was van deze gigantisch oceaan van liefde..
Mijn hart herinnerde haar openheid en uit elke traan stroomde de belofte om mijn talenten ten volle in te zetten voor het ontwaken van de mens en het opnieuw ervaren dat we één zijn met al wat is. “
Sindsdien is er veel verandert in mijn leven. Angsten laat ik los, ongeloof omarm ik, liefde verwelkom ik elke dag. Donkere dagen schenk ik licht, ik omarm mezelf en herinner me mijn schoonheid.
Ik kan niet omschrijven wat ik voelde in de nabijheid van die wonderlijke dieren, groot en krachtig en onmetelijk liefdevol. En woorden schieten me tekort.
Maar wat ik voel is dat het tijd is dat je terug keert naar de essentie van wie je bent. Dat je begrijpt dat je een wezen bent van liefde en het is je taak om uit te zoeken hoe je opnieuw je hart kan openen.
Je hebt waarschijnlijk ervaringen die je weerhouden om open en liefdevol te zijn. Maar toch.. zijn het niet die momenten die je koestert waarin je je liefdevol voelde omarmd?
Wees moedig en bereid om te wandelen doorheen de sluier die er leeft rond je hart. De eerste liefde die je zal ontmoeten is de liefde voor jezelf. Je bent een wonderlijk wezen, perfect zoals het moet zijn. Volmaakt en prachtig en één met al wat is. Elke stap is een juiste en draagt bij tot het herinneren van deze waarheid.
Het is in deze handelingen dat de ware ziel zijn thuis vindt zodat ze zich opnieuw kan verenigen met alles wat haar omringt.
Ik wens je een schitterend pad!
In liefs,
Griet.
Die momenten waarop ik in de nacht mijn laptop open en op zoek ga naar wat het mysterie me vertelt….overtuigd dat het zal spreken doorheen de beelden die verschijnen op dit kleine witte scherm. Of is het de maan die me roept en wiens stem ik ontvang, mijn sjaal doet omslaan om te dansen en te zingen in haar heldere witte licht dat me omarmt in deze magische bijzondere nacht. In de stilte van deze kostbaarheid zijn het de sterren die begrijpen, dat wat voor velen ongrijpbaar is…
Daarom, als dit verlangen je roept, wees dan wild of krachtig of juist heel stil, maar volg de roep die leeft in jou en adem in met teugen de vreugde van dit gekke spel! Het maakt je mooi en bijzonder en herinnert je eraan dat je mag zijn zoals je bent. Dat kind, dat veulen of die gekke vrouw. Mystiek of ondoorgrondelijke of gewoon eenvoudigweg jezelf.
“Na negen jaar verscheen mijn grote liefde en we stonden versteld van de komst van een man in ons midden. Als een vreemde eend in de bijt vond hij zijn weg en hij was moedig en bleef. En begreep dat dit huis verbonden was met vrouwelijke schoonheid en kracht, en daarom schonk hij ons de vijfde vrouw in huis. Een prachtige dochter met helderblauwe ogen.”
De tijd die ik samen met mijn kinderen beleefde kende ups en downs. Ik herinner me hoe we mekaar aanmoedigden om zo hoog mogelijk uit de zetels te springen, luidkeels meezingend met Andrea Bocelli zijn Conte Partiro. We doken als dolfijnen in het zelf gegraven zwembad, bouwden kampen met nieuwjaar waar we de nacht in doorbrachten, sliepen samen in één bed als het te koud was,…. gaven troost waar nood was, brachten ontbijt op bed, wandelden zo snel als we maar konden op ons afgelegen weggetje om de pijn die we soms voelden bij elke stap achter ons te laten. 
En weer veranderde het leven en we leerden over het openen voor de man in ons leven. Een zoektocht met vele paden en gaandeweg ontstond er steeds meer begrip en dankbaarheid en omarming voor het mooie samenzijn. Het zusterschap omarmde de broeder en wat ontstond was ware liefde.
Mijn jarenlange werk met vrouwen vond zijn oorsprong door het werken met honderden vrouwen in mijn healingspraktijk en de vele lessen met leraren in binnen en buitenland rond de integratie van de godin. Het leven zorgde ervoor dat ik genoeg uitdagingen kreeg om dit werk te integreren. Dit gaf geboorte aan de impuls om krachtige vrouwencirkels te ontwikkelen, waarin elke vrouw deze stap in zichzelf kan zetten en er in groeien. 
Ken je dat gevoel waarin vele mogelijke scenario’s als een storm waar geen einde aan komt door je hoofd razen omdat je een beslissing moet nemen waar je niet uit geraakt? Elke mogelijke keuze draagt een ander verhaal in zich en hoe je ook probeert één rechte lijn te vinden, het pad lijkt ondoorgrondelijk…
En toch is het nemen van beslissingen altijd een uitdaging voor me geweest. Het was in die momenten waar ik niet kon nadenken maar gewoon uitvoerde dat ik mijn gevoel feilloos kon volgen en lijnrechte beslissingen nam. Mijn focus was bij een goede thuis een fijne plek, er was geen tijd voor zovele andere gedachten.
Een visioen heeft een beeld, je ziet jezelf stralend wandelen in het nieuwe, je voelt de gelukzaligheid en de juistheid van de ervaring en dat moment, het is een droom die je inkadert en daarin ligt je keuze omsloten. En vanuit die keuze neem je de beslissing. Je blijft bij het enthousiasme van dat moment en dat is wat je voeding geeft. Je weigert je zorgen te maken over hoe het zal gebeuren en blijft verbonden met de magie van het leven.
Zoals ik vroeger dacht dat dit alleen te beleven viel met een partner die kon begrijpen wat er in me omging, heb ik geleerd dat deze momenten zeer waardevol kunnen zijn als je de verbinding eert met die prachtige ziel die je bent. Een bijzondere relatie die tot hiertoe nog niet zoveel namen draagt, maar waar velen naar op zoek zijn.
Mijn wijze gids zwaait met haar arm en zo opent ze als het ware een beeld van een prachtig geurende bloementuin. Ik zie mezelf wandelen tussen de geurende bloemen met een grote rieten mand in mijn armen. Eén voor één pluk ik de rijpe vruchten van de bomen, wandel naar mijn geliefde en schenk ze aan hem.
In die stilte begrijp ik de uitdaging van het steeds verder groeien, telkens opnieuw ruimte vinden om weer te keren naar dat punt waar liefde zich toont. Soms zo ver verwijdert, maar in wezen altijd verbonden in het diepst van ons hart. Ik begrijp dat er niets valt te schenken als het niet zelf wordt gedragen. Hoe kan ik ooit liefde schenken als ik de liefde voor mezelf niet kan omarmen?
“Als we de Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen.”
Ik hou van de aarde en steeds opnieuw zoek ik naar manieren om haar te eren, haar schoonheid te erkennen en haar te danken voor al wat ze me schenkt. 
Als we onze Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen. 
Dat was het moment waarop ik me loskoppelde van mijn oude ik, ik anderen niet langer de schuld gaf van wat ik miste en mijn ouders in het licht kon zetten en begreep dat zij het beste dat ze konden aan me geschonken hadden. Ik koppelde het oordeel over anderen los en opende me voor ware vriendschap…
Mijn jaren werken met zoekende mensen en het helen van hun oude wonden ligt me nauw aan het hart. Het schept me grote vreugde om voor even die baken van veiligheid en begrip te zijn waarin zij die hooggevoelig en zoekende zijn in het leven, voor even kunnen rusten, ademen en de kracht vinden om moedig hun pad te wandelen.
Hij toonde me dat er meer was dan wat ik nu ervaarde en leerde me dat begrippen als “troost me” of “zorg voor me” niet behoorden tot de ware liefde of oprechte vriendschap. Maar dat het aan mij was om zorg te dragen voor dat diepe innerlijke verlangen naar ware verbinding. Mijn nieuwe pad reikte naar een innerlijke ontdekkingsreis.
Het is goed om af en toe terug te blikken op wat geweest is, als toeschouwer te kijken en te zien dat alles altijd een oplossing in zich draagt. Het is belangrijk dat je onthoudt dat je een bron van wijsheid bent. 
De eerste dagen waren intens en moeilijk, ik had het gevoel dat ik in de spiegel keek naar een vreemd wezen. Ik heb nooit beseft hoe de vorm van mijn gezicht werkelijk was, ik keek naar de oneffenheden van mijn huid, de rimpels die met de jaren waren verschenen, hoe klein dan ook, ze leken gigantisch. Meerdere keren ging ik weg van de schildersezel om naar buiten te gaan en even een traan weg te pinken adem te halen en terug aan het werk te gaan. Ik verzamelde telkens opnieuw moed en overgave en was vastbesloten de reis verder te zetten.
Reeds sinds ik me kan herinneren was mijn neus een obstakel dat me in allerlei gekke dwalingen had gebracht. Als tienermeisje probeerde met allerlei hulpmiddelen mijn neus te verkleinen, te verdunnen, recht te krijgen… Ik was ervan overtuigd dat dit dierbaar geurorgaan elke mogelijke minnaar weer zou doen verdwijnen. 2 Dagen probeerde ik dit eigenaardig schepsel met verf en penseel op het doek te krijgen. Bloed, zweet en tranen heeft het me gekost, maar ik kan in geen woorden de vreugde omschrijven toen ik door de ruimte riep: “Autumn Skye, ik heb een neus…. hij is fantastisch!” 
We hebben vaak gelachen met alle gekke dwalingen van iedereen en de warmte en liefde die uitging van de groep was als een streling in elk moment. Ik voelde draagkracht en warmte en veel waardering en dat deed me zoveel deugd.
Ik werd stil van mijn eigen creatie. Ik had nooit gedacht dat dit de ondertoon zou zijn van het ganse schilderij. Als ik kijk in die warme, stille ogen, de zachte blik, zie ik fijnheid en mededogen en dan weet ik dat mijn ziel verbonden is met deze pure essentie van wie ik ben.