“Zij is gek”, wordt soms gesproken, en niets is minder waar… maar haar tegen houden zou haar alleen maar kortwieken in het delen van de liefde die ze draagt, veilig en geborgen, en deelt als vanzelf….en met zovelen.
Wat hou ik van die momenten waarop ik vrij kan surfen op de golven van het leven. Waarop mijn geliefden vertoeven in het land van de dromen, en de stilte van de nacht mij fluistert dat de tijd rijp is om te volgen waar de ziel zo naar verlangt….ik me geen zorgen hoef te maken dat ook maar iemand zich afvraagt wat leeft in mij dat ik me zo gedraag.
Die momenten waarop ik in de nacht mijn laptop open en op zoek ga naar wat het mysterie me vertelt….overtuigd dat het zal spreken doorheen de beelden die verschijnen op dit kleine witte scherm. Of is het de maan die me roept en wiens stem ik ontvang, mijn sjaal doet omslaan om te dansen en te zingen in haar heldere witte licht dat me omarmt in deze magische bijzondere nacht. In de stilte van deze kostbaarheid zijn het de sterren die begrijpen, dat wat voor velen ongrijpbaar is…
Het zijn die momenten waarop het leven geen zorg nodig heeft en me uitnodigt om helemaal mezelf te zijn…
Zo af en toe is goed om jezelf die ruimte te geven en af te wijken van het schema dat je zelf hebt opgebouwd. Je terug te trekken en los te maken van alle verantwoordelijkheden die je soms zo achtervolgen. En terug die gekte te voelen die vrouwen zo verbindt.
Niemand heeft schuld aan dit gebeuren of is oorzaak van dit verlangen. Het is gewoon de vrouwelijke ziel die wil bewegen, onstuimig als de golven van de zee, wil dansen in de gekte van de wervelende wind, wil rusten in de armen van de stille nacht.
“Zij is gek”, wordt soms gesproken, en niets is minder waar… maar haar tegen houden zou haar alleen maar kortwieken in het delen van de liefde die ze draagt, veilig en geborgen, en deelt als vanzelf…en met zovelen.
Daarom, als dit verlangen je roept, wees dan wild of krachtig of juist heel stil, maar volg de roep die leeft in jou en adem in met teugen de vreugde van dit gekke spel! Het maakt je mooi en bijzonder en herinnert je eraan dat je mag zijn zoals je bent. Dat kind, dat veulen of die gekke vrouw. Mystiek of ondoorgrondelijke of gewoon eenvoudigweg jezelf.
Hartegroet,
Griet.
“Na negen jaar verscheen mijn grote liefde en we stonden versteld van de komst van een man in ons midden. Als een vreemde eend in de bijt vond hij zijn weg en hij was moedig en bleef. En begreep dat dit huis verbonden was met vrouwelijke schoonheid en kracht, en daarom schonk hij ons de vijfde vrouw in huis. Een prachtige dochter met helderblauwe ogen.”
De tijd die ik samen met mijn kinderen beleefde kende ups en downs. Ik herinner me hoe we mekaar aanmoedigden om zo hoog mogelijk uit de zetels te springen, luidkeels meezingend met Andrea Bocelli zijn Conte Partiro. We doken als dolfijnen in het zelf gegraven zwembad, bouwden kampen met nieuwjaar waar we de nacht in doorbrachten, sliepen samen in één bed als het te koud was,…. gaven troost waar nood was, brachten ontbijt op bed, wandelden zo snel als we maar konden op ons afgelegen weggetje om de pijn die we soms voelden bij elke stap achter ons te laten. 
En weer veranderde het leven en we leerden over het openen voor de man in ons leven. Een zoektocht met vele paden en gaandeweg ontstond er steeds meer begrip en dankbaarheid en omarming voor het mooie samenzijn. Het zusterschap omarmde de broeder en wat ontstond was ware liefde.
Mijn jarenlange werk met vrouwen vond zijn oorsprong door het werken met honderden vrouwen in mijn healingspraktijk en de vele lessen met leraren in binnen en buitenland rond de integratie van de godin. Het leven zorgde ervoor dat ik genoeg uitdagingen kreeg om dit werk te integreren. Dit gaf geboorte aan de impuls om krachtige vrouwencirkels te ontwikkelen, waarin elke vrouw deze stap in zichzelf kan zetten en er in groeien. 
Ken je dat gevoel waarin vele mogelijke scenario’s als een storm waar geen einde aan komt door je hoofd razen omdat je een beslissing moet nemen waar je niet uit geraakt? Elke mogelijke keuze draagt een ander verhaal in zich en hoe je ook probeert één rechte lijn te vinden, het pad lijkt ondoorgrondelijk…
En toch is het nemen van beslissingen altijd een uitdaging voor me geweest. Het was in die momenten waar ik niet kon nadenken maar gewoon uitvoerde dat ik mijn gevoel feilloos kon volgen en lijnrechte beslissingen nam. Mijn focus was bij een goede thuis een fijne plek, er was geen tijd voor zovele andere gedachten.
Een visioen heeft een beeld, je ziet jezelf stralend wandelen in het nieuwe, je voelt de gelukzaligheid en de juistheid van de ervaring en dat moment, het is een droom die je inkadert en daarin ligt je keuze omsloten. En vanuit die keuze neem je de beslissing. Je blijft bij het enthousiasme van dat moment en dat is wat je voeding geeft. Je weigert je zorgen te maken over hoe het zal gebeuren en blijft verbonden met de magie van het leven.
Zoals ik vroeger dacht dat dit alleen te beleven viel met een partner die kon begrijpen wat er in me omging, heb ik geleerd dat deze momenten zeer waardevol kunnen zijn als je de verbinding eert met die prachtige ziel die je bent. Een bijzondere relatie die tot hiertoe nog niet zoveel namen draagt, maar waar velen naar op zoek zijn.
Mijn wijze gids zwaait met haar arm en zo opent ze als het ware een beeld van een prachtig geurende bloementuin. Ik zie mezelf wandelen tussen de geurende bloemen met een grote rieten mand in mijn armen. Eén voor één pluk ik de rijpe vruchten van de bomen, wandel naar mijn geliefde en schenk ze aan hem.
In die stilte begrijp ik de uitdaging van het steeds verder groeien, telkens opnieuw ruimte vinden om weer te keren naar dat punt waar liefde zich toont. Soms zo ver verwijdert, maar in wezen altijd verbonden in het diepst van ons hart. Ik begrijp dat er niets valt te schenken als het niet zelf wordt gedragen. Hoe kan ik ooit liefde schenken als ik de liefde voor mezelf niet kan omarmen?
“Als we de Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen.”
Ik hou van de aarde en steeds opnieuw zoek ik naar manieren om haar te eren, haar schoonheid te erkennen en haar te danken voor al wat ze me schenkt. 
Als we onze Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen. 
Dat was het moment waarop ik me loskoppelde van mijn oude ik, ik anderen niet langer de schuld gaf van wat ik miste en mijn ouders in het licht kon zetten en begreep dat zij het beste dat ze konden aan me geschonken hadden. Ik koppelde het oordeel over anderen los en opende me voor ware vriendschap…
Mijn jaren werken met zoekende mensen en het helen van hun oude wonden ligt me nauw aan het hart. Het schept me grote vreugde om voor even die baken van veiligheid en begrip te zijn waarin zij die hooggevoelig en zoekende zijn in het leven, voor even kunnen rusten, ademen en de kracht vinden om moedig hun pad te wandelen.
Hij toonde me dat er meer was dan wat ik nu ervaarde en leerde me dat begrippen als “troost me” of “zorg voor me” niet behoorden tot de ware liefde of oprechte vriendschap. Maar dat het aan mij was om zorg te dragen voor dat diepe innerlijke verlangen naar ware verbinding. Mijn nieuwe pad reikte naar een innerlijke ontdekkingsreis.
Het is goed om af en toe terug te blikken op wat geweest is, als toeschouwer te kijken en te zien dat alles altijd een oplossing in zich draagt. Het is belangrijk dat je onthoudt dat je een bron van wijsheid bent. 
De eerste dagen waren intens en moeilijk, ik had het gevoel dat ik in de spiegel keek naar een vreemd wezen. Ik heb nooit beseft hoe de vorm van mijn gezicht werkelijk was, ik keek naar de oneffenheden van mijn huid, de rimpels die met de jaren waren verschenen, hoe klein dan ook, ze leken gigantisch. Meerdere keren ging ik weg van de schildersezel om naar buiten te gaan en even een traan weg te pinken adem te halen en terug aan het werk te gaan. Ik verzamelde telkens opnieuw moed en overgave en was vastbesloten de reis verder te zetten.
Reeds sinds ik me kan herinneren was mijn neus een obstakel dat me in allerlei gekke dwalingen had gebracht. Als tienermeisje probeerde met allerlei hulpmiddelen mijn neus te verkleinen, te verdunnen, recht te krijgen… Ik was ervan overtuigd dat dit dierbaar geurorgaan elke mogelijke minnaar weer zou doen verdwijnen. 2 Dagen probeerde ik dit eigenaardig schepsel met verf en penseel op het doek te krijgen. Bloed, zweet en tranen heeft het me gekost, maar ik kan in geen woorden de vreugde omschrijven toen ik door de ruimte riep: “Autumn Skye, ik heb een neus…. hij is fantastisch!” 
We hebben vaak gelachen met alle gekke dwalingen van iedereen en de warmte en liefde die uitging van de groep was als een streling in elk moment. Ik voelde draagkracht en warmte en veel waardering en dat deed me zoveel deugd.
Ik werd stil van mijn eigen creatie. Ik had nooit gedacht dat dit de ondertoon zou zijn van het ganse schilderij. Als ik kijk in die warme, stille ogen, de zachte blik, zie ik fijnheid en mededogen en dan weet ik dat mijn ziel verbonden is met deze pure essentie van wie ik ben.
Het is belangrijk om een ruimte te creëren waarin je alleen kan zijn met jezelf en met Spirit.