Mannen Zweethut Ceremonie: “Lodge of the Brotherhood”

Mannen Zweethut ceremonie

Beste vrienden,

Op 1 en 2 februari vieren we Imbolc, binnen de christelijke traditie Maria Lichtmis genoemd.

Imbolc-Maria Lichtmis is het eerste feest na de Winterzonnewende.
De jonge aarde bereid zich voor om in de zomer haar overvloed en rijkdom te tonen en te schenken aan de mensenwereld. De dagen beginnen opmerkelijk te lengen en de aarde ontwaakt en opent zich voor het nieuwe leven dat het reeds in zich draagt. De sapstroom van de bomen komt terug op gang en onder de aarde begint het jonge en kleine gespuis aan zijn nieuwe start. We nemen afscheid van het oude en treffen alle voorbereidingen voor het nieuwe begin. Vol verwachting kijken we uit naar de pracht die de jonge Moeder Aarde ons zal tonen.

Met veel vreugde bereiden we ons voor op het komende weekend, waarin we op zaterdag een Mannen Zweehut ceremonie houden en op zondag een Vrouwen Zweethut ceremonie.

De vrouwen zweethut is inmiddels volzet, maar voor de mannen zweethut zijn er nog plaatsen vrij.

Wil je graag deelnemen dan kan je nog inschrijven.

Een overzicht van alle zweethutceremonies kan je vinden op de zweethutceremonie – pagina.

Hartelijke groet!
Griet en Roel

>> Reacties kan je hieronder posten.
>> Voor het ontvangen van de Blog-Nieuwsbrief kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven. Zo blijf je via mail onmiddellijk op de hoogte telkens wanneer er een nieuw artikel op de Anam Cara Blog verschijnt.
>> Voor de maandelijkse Anam Cara – Nieuwsbrief kan je inschrijven op de Anam Cara Nieuwsbrief-pagina. Deze Nieuwsbrief geeft een ruim overzicht van onze aktiviteiten, projecten en artikels.
>> Als je dit project graag een steun wil geven is dit heel erg welkom. Meer informatie kan je vinden op de pagina ‘Steun Anam Cara’

Zegen van de Cirkel

“Het was donker, het zweet vormde parels over gans mijn lichaam en ik gaf me over aan de genezende kracht van de stoom. Ik voelde me thuis in mezelf en in de veilige cirkel van mijn familie. Mijn gebed ging over dankbaarheid.”

We zaten samen in de Zweethut  om te bidden voor onszelf en al wat ons dierbaar is.  Roel vertelde hoe de woorden van mensen hem, op momenten dat hij twijfelt of angst voelt om dit pad verder te bewandelen, de kracht geven om toch weer verder te gaan. En hoe dankbaar hij daarvoor is.

Net zoals wij allen ken ik dit gevoel heel goed, deze angst om toch telkens weer nieuwe stappen te ondernemen en je opnieuw over te geven aan wat er wil openbloeien.  Ik was ook zeer ontroerd door zijn openhartigheid.

Gisteren kreeg ik een telefoontje van één van mijn Reiki-studenten die ongeveer een drietal maanden geleden haar eerste Reiki-initiaties mocht ontvangen.

Ondertussen is ze een trouwe gast op de open-Reiki-avonden wat natuurlijk altijd fijn is. Het is mooi om te zien hoe mensen met veel toewijding dit pad bewandelen.

Ze vertelde me opnieuw hoe dankbaar ze is voor wat dit weekend haar gebracht heeft. Ik wil wel graag enkele van haar mooie woorden met jullie delen:

“tranen rollen… nog steeds over mijn wangen bij het diepe en gelukzalige gevoel dat ik aan het weekend ‘inwijding in reiki I’ heb overgehouden.  Maar dat is niks, tranen maken je mooi he ;-).

Ik wilde jou en de hele groep echt graag nog een keertje bedanken om me 1 van de prachtigste en meest kostbare geschenken te hebben gegeven.   Bovendien is het een geschenk dat zich elke dag nog meer en meer zal ontvouwen (zo ervaar ik het) en dat is overweldigend prachtig (tranen rollen…). In life, you meet many people and some leave footprints on your heart. Mooi eigenlijk hoe je op zo’n korte tijd zo’n mooie mensen ontmoet die ik enorm graag een warm plaatsje in mijn hart geef.”

En dan weet ik dat het goed is om dit werk te doen, om mensen uit te nodigen deze verbindingen aan te gaan. Om hen te begeleiden en te ondersteunen in hun engagement om zichzelf te genezen en zo een bijdrage te leveren aan onze mooie planeet.

Een nieuwe weg inslaan kan veel in beweging zetten en soms kan dat heel alleen voelen. Het samenzijn in de cirkel kan dan juist dat beetje herkenning geven, waardoor je toch weer verder gaat.

Mijn schrijven zou je een beetje kunnen zien als een uitnodiging om mee de cirkel te betreden. Om samen te zijn en te delen wat er in ons leeft. Om te glimlachen, te huilen, dankbaar te zijn, handen te reiken, harten te verbinden,…..

We leven in een zeer bewogen tijd, ik merk dit bij mezelf en bij de vele mensen waarmee ik dagelijks werk in mijn Healing Praktijk. Maar niets of niemand zegt dat je dit alleen hoeft te doen. We zijn samen onderweg, wat bij jou geneest, geneest bij mij, en de vreugde die in ons leeft leeft in alle harten.

Kom mee in de cirkel, laat ons handen reiken, in mekaars ogen kijken en dankbaar zijn voor de schoonheid die we zo kunnen delen.

In liefde,
Griet.

We kijken uit naar je reactie…
Indien je deze blog wil blijven volgen kan je je rechtsboven op deze pagina inschrijven voor onze Blog Nieuwsbrief

De Kracht die mensen verbindt

Een tiental dagen geleden stond ik met mijn goede vriend Wim bij het vuur waarin de stenen voor de Zweethut Ceremonie aan het opwarmen waren. Hij zei me iets wat veel voor me betekende.

Ik vertelde hem over mijn ervaringen van de weken ervoor en de impact ervan. Ik had de avond voor die zweethut het artikel “De Kracht van het Gebed en de Cirkel” geschreven. Een artikel waarvoor ik erg dankbaar ben. Dankbaar voor de kracht die me raakte, en voor het feit dat ik het neerschreef. Aan de reacties van vele mensen te horen, raakte ook hen deze woorden.

Wim en ik spraken over de kracht van het gebed en de zegen die we ervaren dat we steeds opnieuw kunnen samenkomen in cirkels om te bidden voor wat er in onze harten leeft. Te bidden voor elkaar en voor onszelf. Al de gebeurtenissen van de afgelopen weken maakten dat ik me erg ontroerd voelde. Ik schreef het artikel met tranen van dankbaarheid in mijn ogen. Een dankbaarheid die zich nog steeds voortzet.

Een gedachte die me diep beroerd had deelde ik met hem: “Stel je voor dat niemand voor je bid, dat je ziek bent, of stervende, en niemand bid voor je…”
Nog steeds maakt deze gedachte me stil. Ik had nog nooit zo stil bij gestaan. Deze gedachte maakt het leven dat we leiden, vol cirkels, rituelen en gebeden, zo kostbaar en belangrijk.

Wim en ik keken terug naar de tien jaren waarin we elkaar kennen en steeds opnieuw in cirkels samenkomen. We deelden onze dankbaarheid met elkaar en hij lachte plots. Hij zei: “Ja, bidden voor elkaar, dat is het helemaal. En als dat gedaan is, dan beginnen we opnieuw!” En zo is het. Steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw.

In vele sjamanistische volkeren leeft de traditie waarin je bidt voor de 7 generaties voor je en de 7 generaties na je. Je bidt voor je vrienden, familie, voor de mensen, de Aarde. Op deze manier wordt een web gevormd, dat maakt dat niemand vergeten wordt en er voor zorgt dat er in moeilijke tijden altijd iemand is die voor je bid, zodat je de zegen en kracht van deze spirituele praktijk kan ontvangen.

Maar ook maakt het dat je voortdurend in contact komt met de stem van je hart. Want uiteindelijk is wat we ‘gebed’ noemen, gewoon jouw contact vanuit je hart met het Leven. En bovenal opent het gebed ons voor de zegeningen van het leven en voor nieuwe dimensies van het hart. We hoeven daarvoor geen specifieke religieuze opvattingen te hebben, gewoon de openheid om ons hart te verbinden met de bron van leven, hoe we die bron ook wensen te noemen.

Een vriendin van me heeft het momenteel erg moeilijk. Er brand een kaarsje voor haar hier naast me. Ik zie haar graag. En in het kaarslicht brand het lied van mijn hart, dat vertrouwt in het leven en deuren opent naar hulp, kracht en ondersteuning, vrede, vriendschap en liefde.

De meeste mensen hebben ooit wel de kracht van het gebed ervaren. Meestal pas in moeilijke momenten, waarin we ons openen voor een grotere kracht, voor een grotere liefde, voor de hulp die het leven ons wil bieden. En wanneer we ons openen begint het leven door ons te stromen, om pijnen te genezen, de liefde te herinneren en onze waanbeelden en angsten los te laten.

Het is goed ons steeds opnieuw te verbinden met die mooie kracht die door ons wil stromen. Om ons te openen voor groeiende liefde en, eens we overstromen, alles te zegenen wat leeft. We verbinden ons zo weer met het Levensweb en kunnen thuiskomen in het hart, waar alle zegeningen geboren worden. We worden dan weer wakker als mooie mensen, met een stralend hart.

In liefde,

Roel

Je kan hieronder je reactie plaatsen…
Indien je op de hoogte wil blijven van deze blog kan je je rechtsbovenaan op deze pagina inschrijven voor de Blog-Nieuwsbrief…

Lessen in Vertouwen

Een vriendin van ons had een grote, mooie treurwilg voor haar huis staan. Een schitterende boom. Een tijd geleden belde ze me om te laten weten dat er een ziekte in de boom zat. Verschillende specialisten hadden de boom onderzocht en de stam zat vol schimmel. Omdat deze boom dicht bij enkele huizen stond en hevige wind de verzwakte stam zou kunnen doen kraken, werd hij gisteren omgedaan.

Ze had me een deel van het hout aangeboden, zodat we dit kunnen gebruiken voor het vuur van de Zweethut Ceremonie, waar we natuurlijk erg blij mee zijn! Dus stond ik daar met een lege wagen en aanhangwagen, om dit kostbare hout mee te nemen, opdat het later de stenen kan opwarmen voor onze gebeden in de zweethut.

Ik ben dankbaar dat we op deze manier de prachtige boom van onze vriendin kunnen laten verderleven.

Een vriendelijke man hing in de boom te bengelen, vakkundig, tak per tak, de kruin aan het ommantelen. Een hele tijd heb stond ik daar, vol verwondering zijn werk aan het aanschouwen. Heel alert haalde hij met een handzaagje elke zijtak van de hoofdtakken af, waarna hij ze op de juiste plaats liet vallen. Ik was verwonderd over zijn expertise, zijn focus, zijn aanwezigheid. Alsof zijn werk een nauwgezette, sierlijke dans tegen het hemelsblauwe doek was.

Terwijl ik daar zo stond toe te kijken, viel het me op dat hij zelden op een tak stond. Meestal hing hij aan de touwen, terwijl hij met zijn voeten tegen een tak steunde. Omdat ik zelf niet zo een grote fan ben van hoogtes, steeg mijn bewondering met de minuut.

Het deed me stilstaan bij twee belangrijke principes waar heel ons leven aan onderhevig is: Ervaring en Vertrouwen. Beide gaan hand in hand.

De enige manier voor hem om dit werk te doen, is een volledig vertrouwen te hebben in het touwwerk dat hem draagt. De jarenlange ervaring bracht hem dit vertrouwen. Hij heeft ‘de kneepjes van het vak’ geleerd en ongetwijfeld leert hij steeds bij… Het is de ervaring dat het fundament vormt waardoor hij vrijuit zijn werk kan doen. Ik zelf zou waarschijnlijk heel het touwwerk en klimharnas duizend keer nakijken, of enkele geruststellingen van de “expert” nodig hebben, alvorens mijn gewicht aan in alle vertrouwen aan de touwen toe te vertrouwen.

In ons leven is het ook zo. Telkens wanneer we groeien, wil het zeggen dat we onbekend terrein betreden. Vaak is dit een sprong in het diepe: een daad van vertrouwen en overgave. We zijn bang en zoals steeds doet onze geest wat ie het beste doet: fantastische verhalen creëren, of soms zelfs doemverhalen.

Maar om één of andere reden is er die roep tot groei. Wanneer we terugkijken naar ons leven, kunnen we allen zien dat deze angsten bij groei horen, en dat het vroeg of laat toch weer op hetzelfde neerkomt: Springen!

Zo herinner ik me de eerste keer dat ik deelnam aan een Zweethut Ceremonie. Ik herinner me  de knoop in mijn maag terwijl de stenen in het vuur lagen en we ons innerlijk voorbereidden. Ik was 18 en had nog nooit deelgenomen aan dit ritueel. De zweethut was deel van de voorbereiding op mijn eerste Vision Quest.

Mijn leven was, zacht uitgedrukt, een redelijke puinzooi op dat moment. Maar om één of andere reden kwamen langs alle kanten wegwijzers op mijn pad, die me brachten bij mijn eerste leraars. Het leven zoals het was gaf me geen voldoening, dus ik volgde de richtingen die het leven me toonde en zette de eerste stappen op wat een wonderlijk avontuur zou worden. Ik had vele angsten voor dit nieuwe pad, maar desondanks mijn angst, voelde ik dat ik dit moest doen.

Eens we binnenin de zweethut zaten verdween de knoop in mijn maag. Ik gaf me over aan de ervaring en liet me leiden door mijn leraar zijn stem en liederen. Zij gidsten me doorheen de tocht in mijn binnenste. Het was een zeer indringende ervaring waarin ik me voelde thuiskomen. Mijn ogen en hart opende zich voor de schoonheid van de aarde, de mensen, de stenen, het water… Het was alsof ik wakker werd uit een nachtmerrie. Niet dat mijn leven van de ene dag op de andere één en al rozegeur en maneschijn werd, zeker niet. Maar ik kreeg de ervaring dat dit ritueel me dicht bij mezelf bracht en me “wakker” maakte. Het opende voor mij ook het pad om me verder in het Sjamanisme te verdiepen.

De ervaring werd het begin van vele, vele zweethutceremonies. Ik was verkocht!

(Even terzijde: Om eerlijk te zijn: de knoop in mijn maag was er de tweede keer ook nog 😉 Ik ben een trage leerling wat dat betreft. Maar met termijn werd de knoop een gevoel van spanning, dat ik kende van de momenten voor examens en later werd ook die zachter… Kortom, de ervaring gaf me vertrouwen.)

Het leven nodigt ons allen uit om te groeien, elk op onze eigen wijze. En groei betekent dat we uit onze comfortzone stappen. Het is daarin goed te kijken naar de herinnering aan groei. De herinneringen die ons tonen dat we steeds datgene vinden dat we nodig hebben, wanneer we het nodige hebben.

Wanneer we stappen in het onbekende zetten, is het goed te leren van mensen die het pad kennen en hun wijze raad te omarmen. Zij hebben de stappen gezet waar wij bang voor zijn. Zij hebben de ervaring en die ervaring bracht hun het vertrouwen. Het is dit vertrouwen dat ze aan ons kunnen doorgeven, zodat we de angsten kunnen achterlaten.

Misschien sta jij nu ook op de drempel van een nieuw begin. Ook al heb je nog niet de ervaring in de stappen die je gaat zetten, je kan altijd beroep doen op het vertrouwen dat je verkreeg in het verleden. Je kan in dit moment die kracht in jezelf naar voren brengen. Elk begin is eng, maar met oefening, wordt het een deel van je: je groeit.

Het leven is een wonderlijke reis, waarin de paden open liggen. Ik hoop dat je mag springen, wanneer je voelt dat dit nodig is. En wanneer je springt, dat je een schitterende vlucht mag hebben!

Roel
Je kan je eigen ervaringen en inzichten delen via je reactie hieronder.