Archives for maart 2016

Wij zijn één!

If you have come here to help me, you are wasting your time.
​​​​​​​But if you have come because your liberation is bound up with mine, then let us work together.
~ Lilla Watson, Indigenous Australian activist

Zolang we verbonden blijven met het geloof in afgescheidenheid, verwijderen we ons van die ene waarheid.

Het durven kijken dat we in het hart verbonden zijn opent totaal nieuwe perspectieven en mogelijkheden om om te gaan met de golf van terreur waarmee we nu geconfronteerd worden.

De woorden van Lilla Watson zijn een oproep om in deze waarheid te durven wortelen. Wanneer we hierin groeien opent zich een nieuwe deur. Onmacht maakt plaats voor innerlijk werk. Ik geloof dat dit een uitnodiging is voor ons allen. Wij zijn één!

Hartegroet,
Griet.

Veranker mee met ons de Vrede

De wereld roept om vrede. Een roep die onze harten beroert en raakt.

In deze tijd van onrust is het des te belangrijk dat we onszelf steeds opnieuw terugbrengen naar de innerlijke vrede, opdat we van daaruit ons met de wereld kunnen verbinden.

Wij willen je uitnodigen mee met ons de vrede te blijven voeden en de mogelijkheid van een vreedzame wereld altijd te blijven uitdragen.
Daarom delen we deze vredesmeditatie met jou.

Hartegroet,
Griet en Roel

Liefde

“Liefde”

Liefde fluistert in mijn oren een heerlijk lied dat me warm maakt en uitnodigt om naar binnen te keren in de velden van vreugde en verbondenheid.

Het grote verlangen naar Liefde huist in zovelen en de pijn van de ingebeelde afwezigheid ervan laat soms sporen van diep verdriet na. Wij mensen verbinden haar met de gedachte aan 2, de gedachte aan gedeeld samenzijn.

Maar zij reikt veel verder dan deze beperkende waarheid.
Liefde is het hoogste geschenk uit de hemel en de meest gezochte schat op aarde. Zij is op de plaats waar het leven begint en ook waar het leven eindigt.

Zij nodigt ons uit om op elk moment de keuze te maken om elk wezen vanuit haar grote waarheid lief te hebben. En zoals dat hoort in dit leven, zal je bij dit oprechte schenken ware liefde worden geschonken.

Het leven is een wonder!

Hartegroet,
Griet.

10 Schitterende Video-reportages over sjamanisme

Het sjamanisme kent eindeloos veel vormen en kleuren. Hieronder wil ik graag enkel inspirerende videos over traditioneel sjamanisme uit Rusland, Mongolië en Tibet met je delen.
Ze bieden een mooie blik in deze wonderlijke culturen en hun sjamanistisch erfgoed. De videos zijn in verschillende gevallen oude opnames.

The Call of 13 shamans TUVA 2014

Een bijeenkomst van 13 sjamanen in Tuva. Je kan ook een schitterende foto-reportage zien op: http://timewheel.net/Image-18-Incredible-Photographs-Of-The-Shaman-Gathering-In-Siberia

Medicines of the world

In de Russische Repulbiek Tuva, in het zuiden van Siberië, ligt één van de bakermatten van het sjamanisme. Deze reportage toont de 22 jarige Buyan, die zowel het traditionele sjamanisme als de moderne aanpak beoefent.

Shamanic journey around Tuva

Sjamanen begeleiden een groep op een tocht naar verschillende heilige plaatsen.

Tibetaanse vrouwelijke sjamane

Korte film over een lhamo (vrouwelijke sjamane) in Ladakh. De video toont hoe ze healingwerk verricht, waaronder ook sucking extraction. (Wil je meer weten? Lees dan het artikel dat Roel Crabbe schreef over sjamanistische healing)

Tuva: Shamans and Spirits

Fragmenten uit de documentaire over de expeditie van de Foundation for Shamanic Studies naar tuva.

A Shaman’s Prayer – Tuva

Een blik op het werk van Sjamaan Dugar Suron, die gelooft dat de revival van sjamanisme in Tuva zal bijdragen tot een wereldwijde groei van sjamanisme en een groei van eerbied voor oorspronkelijke culturen en natuurvolkeren.

Drums of the Ancestors: Manchu and Mongol Shamanism

Fragmenten uit de documentaire over de expeditie van de Foundation for Shamanic Studies naar de sjamanen van de Manchu en Mongoolse traditie.

Tuvan Shamanism: GEO Documentary (with German narration)

Fragmenten uit de GEO documentaire over Tuvaans sjamanisme.

Shamans of Siberia

Documentaire over sjamanisme in Mongolië.

Chukchi ritueel uit Siberia

Kort fragment uit de film “Pegtimel”. Op het einde van het fragment zingen de sjamanen in Inuit stijl.

Kies jij mee voor dit Nieuwe Ontwaken?

Wanneer ik ’s morgens wakker wordt en naar buiten ga om de wereld te begroeten valt mijn oog op de tere blaadjes die reeds verschijnen aan de twijgjes van onze rozenstruiken.
Een gevoel van “het is nog te vroeg” komt even in me op, maar tegelijkertijd laat ik het los en keer terug naar het wonder van de lente die in aantocht is.

Vertrouwen is een toverwoord in deze tijd en de basis waarop we kunnen bouwen. Hoe vaak zie je jezelf voor de keuze staan om angst te volgen of overgave als je metgezel te nemen. De buitenwereld lijkt een promotiecampagne geworden te zijn voor angst en het vraagt aandacht en bewustzijn om daar niet in te verdwalen. Hoe belangrijk zijn die momenten waarop je kiest om voor even deze chaotisch wereld achter je te laten?

Angst is slechts een verhaal dat een beeld heeft gekregen. Een projectie van de toekomst die niet bestaande is. Meewandelen in deze beelden is afdwalen in een wereld waar geen toekomst of uitkomst meer is. Situaties zijn niet langer uitnodigingen om de juiste weg te vinden, ze worden doemscenario’s die geen oplossing meer in zich dragen.

Maar wanneer je bereid bent om achter de angst te kijken en het kluwen waarin je verdwaalt bent los te laten, zal je ontdekken dat er een nieuwe beweging ontstaat die als vanuit een prille vonk een nieuw avontuur aankondigt.

Wanneer de nacht eindigt en de eerste zonnestralen de aarde verlichten ontwaakt de wereld. De eerste vogel zingt zijn lied, de eerste haan kraait ons mensen wakker. Het eerste licht toont de ochtendnevel, en zodra de zon haar hoogste plaats inneemt nodigt ze uit om vanuit dezelfde volheid het leven te betreden. We vergeten duisternis, alle aandacht wordt gericht op dit blije ontwaken.

De natuur toont ons deze waarheid van het leven. Haar observeren is leren over de paden die we kunnen bewandelen. Een glimp van licht vinden vraagt slechts de openheid voor de ontmoeting. Wanneer duisternis zijn cyclus heeft gewandeld en het ochtendgloren de nieuwe dag aankondigt kan je kiezen om de sluiers van de ochtendnevel zachtjes van je af te laten glijden, je ogen te richten naar de eerste zonnestralen en te kiezen om vanuit deze nieuwe waarheid je dag te leven.
Waar licht is verdwijnt duisternis, waar liefde is kan haat geen bedding vinden, kracht overstijgt onmacht, dankbaarheid is de balsem voor afgunst of tekort….

De aarde toont ons elke dag opnieuw dit wonder van geboorte, de geboorte van het nieuwe licht. Alles wat er ons gevraagd wordt, is de bereidheid om in de duisternis de keuze te maken om het licht uit te nodigen, zodat we kunnen ontwaken in dit nieuwe bewustzijn.

Mijn vraag is dan ook eenvoudig: “Kies jij mee voor dit nieuwe ontwaken?”

Hartegroet,
Griet.

Reizen doorheen de duisternis

Ik herinner het me nog goed hoe, nu 20 jaar geleden, mijn eerste leraren me gidsten in het maken van mijn eerste sjamanistische trancereizen. Die eerste ervaringen met de trancereis waren uitdagend voor me. Ik ‘zag’ niets, er was enkel mijn drukke geest die krampachtig zocht naar herkenning, naar rust. Ik voelde me gefrustreerd wanneer ik andere leerlingen hoorde spreken over reizen in andere werelden en het ontmoeten van dieren en gidsen die hen hielpen. Ontmoetingen waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou hebben.

Maar, wanneer ik terugkijk, gebeurde er op die avonden wonderen. Het monotone tromritme en de zang van mijn leraar nodigden me steeds opnieuw uit om te vertrouwen en na een tijdje merkte ik een zacht gezoem in mijn lichaam, een trilling die heel mijn lichaam vulde. Mijn geestelijke onrust bleef, maar ik voelde mijn lichaam gonzen terwijl de trom me dieper binnenin leidde. En in die gewaarwording werd een nieuw pad voor me geopend.

Ik herinner me dat ik in één van die eerste reizen het gevoel had dat er een rots voor me stond, die me tegenhield. Mijn hart bonsde in mijn keel. Er kwamen geen andere beelden, maar ik voelde me in een andere wereld terwijl een stem tegen me sprak en me vertelde dat ik uit de cyclus van zelfhaat en zelfvernietiging moest stappen. Dat ik mezelf uit mijn drugsverslaving moest bevrijden en terugkeren naar mijn hart dat verliefd is op deze wonderlijke aarde. Ik werd gewezen op het feit dat wat ik elke dag beslis, mijn leven zal vormen.

En zo was het elke cursusavond opnieuw: mijn leraar drumde en ik keerde terug naar die wereld van mijn zoemend lichaam. Ik ‘zag’ in die eerste trainingreeks maar af en toe een flits, maar die stem gaf me elke cursusavond nieuw advies. Ik begon de weekends waarin ik in discotheken wanhopig trachtte mijn onmacht uit mijn lichaam te dansen, in te ruilen voor de zweethut, die al gauw één van mijn grote liefdes werd. Ik begon t’ai chi te beoefenen, nam mijn studies op, stapte over naar biologische voeding en verkende met groot enthousiasme dit nieuwgevonden pad.

Ik leerdde dat het trancewerk me kracht en inspiratie bracht om nieuwe wegen voor mezelf te openen.

Jaren gingen voorbij en mijn trancereizen werden helderder en groeiden, samen met mij. Stap voor stap vonden mijn ogen nieuwe werelden, voorbij de initiële duisternis. Ik ontdekte werelden van gidsen die me hielpen mijn wonden te helen, mijn tranen los te laten en moed en begrip te vinden. Het was alsof ik langzaam mijn plek begon te vinden in dit bestaan. Ik trok naar de bossen, spendeerde veel tijd met de bomen en mijn weekends waren altijd gevuld van verdere training in dit pad van eenvoud en spirit.

Naarmate mijn leven veranderde, veranderden mijn trancereizen. Ik werd me steeds dieper bewust van deze tijdloze dimensie, waar eindeloos veel kracht, inspiratie en zegen op me wachtte. Maar ik begreep dat het niet enkel over de reizen ging, maar over het leven zelf, over de lessen, over het groeien als mens en het omarmen van het hart.

Nu, 20 jaar later, voel ik nog steeds bij elke reis de diepe dankbaarheid voor mijn eerste leraren die me de poorten naar de spiritwereld toonden. Ze hielpen me liefde terug te vinden in mezelf, en moedigden me aan via de trancereis te leren vanuit mijn eigen directe ervaring.
Ze lieten een licht branden in mijn leven, van waaruit ik mezelf uit de duisternis kon halen. Maar ze toonden me ook het pad van de Aarde, van vuur, van stenen, van bossen, van zweet en gebed. Ze toonden me een pad waarin ik zaden plantte, en nog steeds zie hoe ze groeien en groeien.

Ze hielpen me het pad naar mezelf te vinden.

Enkele weken geleden begeleidde ik een basiscursus sjamanisme en was ik blij om een toegewijde groep mensen te gidsen in het maken van hun eerste trancereizen. Ze leerden reizen naar de 3 werelden, maar ook healingreizen maken voor zichzelf en anderen en het werken met zegeningen die zij kunnen meedragen in hun leven. Het was een prachtige groep die mijn hart vulde met vreugde.

De dag na het weekend ontving ik van één van de deelnemers een email. Het was een bescheiden en rustige man die mijn aandacht trok door zijn oprechte benadering van het werk. We wisselden niet veel woorden gedurende het weekend, maar ik wist dat er iets moois en krachtigs aan het gebeuren was in hem.

In zijn email beschreef hij hoe in zijn trancereis vroeg wat hij voor het water van deze planeet zou kunnen doen. Zijn spirithelpers adviseerden hem om te beginnen met het delen van de kennis die hij in de laatste 14 jaar over water en gezondheid had verzameld. Hij schreef hoe hij op zondagavond toen hij thuiskwam, meteen een nieuwe reis voor zichzelf maakte om meer te leren.

In die reis gaf zijn gids hem duidelijke instructies hoe hij kon starten met het delen van zijn water-wijsheid met anderen, op een zodanige wijze, zodat mensen overal kunnen beginnen met brengen van goed, levendig water in hun leven. Hij schreef: ‘Mijn interesse voor drinkwater is beginnen groeien van in 2002 (14 jaar geleden dus) en al jaren vraag ik me af hoe ik die kennis in de wereld kan brengen. Hoe ik dienstbaar kan zijn naar mijn medemensen i.v.m. water. En kijk, nu met het “reizen” wordt dat allemaal ineens duidelijk. Ik voel het Roel, mijn leven gaat terug zinvol worden. Ik ga me amuseren. Nogmaals bedankt!’

Toen ik zijn oprechte woorden las, voelde ik de tranen van dankbaarheid over mijn wangen stromen. Want wat een geschenk is het, wanneer iemand een manier vind om de geschenken van hun ziel te delen. Om betekenis te vinden in het leven. En om betekenis te geven aan het leven.

Dus met dit alles in mijn hart, begon ik met het schrijven van dit artikel.

En opnieuw verscheen er een korte e-mail. Een vrouw stuurde me de link naar haar nieuwe website, waar ze natuur-kampen voor kinderen aanbiedt, om ze te helpen zich opnieuw te verbinden met de aarde, vanuit aanwezigheid, zorg en eerbied. Een mooi project, waarin ze ook gezinnen die het financieel moeilijk hebben de mogelijkheid biedt.
Bij haar link stuurde ze me dit korte bericht: “1 jaar later… Na het beeld, het inzicht tijdens de basiscursus sjamanisme, Bedankt!”

We leven in een tijd met zoveel mogelijkheden. Maar wat ik zelf erg voel is dat deze tijd een oproep is om de geschenken die we in ons dragen te delen met anderen op manieren die ons vreugde geven. Voor mij is dat het delen van dit oeroude pad, voor anderen is het werken met water, of natuurkampen voor kinderen. We hebben allen een lied in ons, een lied dat wil gezongen worden.

Maar wat onze roep ook is, wanneer we de wijsheid vinden om ons hart opnieuw te verbinden met de aarde en de wereld, het is dan dat we het medicijn voor onze tijd werkelijk gevonden hebben.

Wat we gevonden hebben in onze duisternis en kunnen doorgeven aan anderen, kan soms iemands leven veranderen. Zo was het met mijn leraars en zo was het voor deze 2 mensen.
We hebben allen iets dat het leven ons leerde. Het is aan ons om de geschenken door te geven.

Dank voor het zijn hier met me!
Laat me gerust weten welk lied er in jou wil groeien!
Roel