Een week geleden kwam ik met Noa op het idee om samen op fietsvakantie te gaan. Doel van ons project: fietsen tot aan de zee. We zullen de tocht spreiden over verschillende dagen. En sinds gisteren oefenen we dagelijks om onze benen klaar te stomen voor dit traject.
Zij heeft sinds kort een grotere fiets en gisteren reden we voor het eerst echt op straat. Ik zag haar angst, haar moed, haar aandacht en concentratie, haar nog korte maar reeds krachtige beentjes,…… Ik vermoed dat we licht gaven, ik als stralende trotse moeder, zij als fiere overwinnaar van haar angst, remmend, startend, van haar fiets springend,……… en het ging allemaal vanzelf!
Ik merk op dat ik nog steeds glimlach, niet alleen bij het neerschrijven van deze woorden, maar gewoon, omdat haar beeld met momenten terug op mijn netvlies verschijnt.
Het brengt me naar de eenvoud van het leven, naar die momenten die me zo vervullen. Die me doen stilstaan, me eraan herinneren dat ik moet ademen, rondkijken, de bloemen danken, de poezen aaien, het gras tussen mijn tenen voelen…..
Deze momenten verbinden me met vrede. Vrede in mezelf, in mijn hart en in de wereld. Ze koppelen me los van elke gedachte of elk gevoel dat hier niet mee verbonden is.
En als ik dan al eens afdwaal, dan is het eenvoudig om terug te keren naar de beelden die ik op mijn netvlies heb gepland.
We hebben zorg te dragen voor onze gedachten, gevoelens en beelden die we tot ons nemen. We zijn verantwoordelijk voor onze waarheid, want uiteindelijk hebben we die zelf gekozen. Niemand verplicht ons iets te geloven, het zaad van geloof planten we zelf. En zoals elke zaaier weet is het belangrijk zorg te dragen voor wat we zaaien, want uiteindelijk is dat wat we zullen oogsten.
Zaad vinden van goede kwaliteit, is een belangrijk doel. De aarde waarin je zaait vruchtbaar maken, is een tweede stap. En wanneer alles gezaaid is komt de tijd van toewijding en zorg. Van aandacht en aanwezigheid. De vruchten die je zal oogsten zullen je vervullen, en het werk zal beloond worden.
Ik kijk uit naar de zee, maar de voorbereidingen voor onze tocht maken me enthousiast, benieuwd, verwachtingsvol. Ik voel me jubelen, en herken het kind in mijzelf! Ik ben klaar om op mijn handen te staan, koprol te doen en met open armen terug recht te komen!
Sunshine, here we come!!!
Warme groet!
Griet
Vaak leven we alsof we geïsoleerd zijn van de rest van de wereld en leeft er een onderliggend gevoel dat er niet voldoende is. Maar wanneer we ons openen en onze geest richten, kunnen we terug in direct contact staan met kracht. En wanneer we dit doen, voelen we dat alle wegen openliggen. Dat dit moment, zoals elk moment, een nieuw begin is.
“Ik geloof in een meedogende God, die slechts een plotse relevatie, een snel gebed, één enkel, oprecht en nederig verlangen het juiste te doen door lief te hebben, nodig heeft om hem te inspireren in te grijpen in het onverantwoorde drama van een roekeloze mensheid.
Mijn respect voor hun zorg en toewijding voor mekaar en de vreugde en liefde die hen zo verenigt, is groot. Het is een zegen voor ons allen, toont ons de kern van onvoorwaardelijke liefde. Daar waar we durven loslaten zal alles zich tonen.